9 AUGUSTUS 1955 - RUDI (JULIEN CHARLES) BOERS
Eindelijk was het zover en op 9 augustus 1955 's morgens vroeg begonnen de weeën. Ik op weg om een taxi te halen. Ik kwam buiten en de eerste auto waar ik mijn duim voor opstak stopte en bracht me naar de taxiplaats. Ik met de taxi naar huis en Juliette opgehaald en naar het moederhuis Bartholomeus. Eens daar aangekomen wou ik nog wachten maar men zei dat het nog lang zou duren. Volgens Juliette haar dossier mocht men niets geven om het verloop te versnellen. En na was wachten was het om 15u zover, er kwam een flinke baby van 4 kilo ter wereld. Een verpleegster liet hem zien en hij zag er grauw en verfrommeld uit. Ze hebben hem wel een tik moeten geven om eens een kreet te ontlokken. Ik vroeg direct naar zijn oogjes en die waren goed. Het waren wel spannende momenten aangezien het 4 maanden geleden een beetje panikerend was.
's middags om 14u ging ik terug naar het ziekenhuis
En toen ik aankwam vertelde men mij dat ze nog op de verloskamer lag en dat men mij zou verwittigen als het zover was. Dus wachten. Er lagen wat boekjes om de tijd te doden en zo werd het al halfvier, bezoektijd was bijna voorbij. Ik ging dan maar eens terug horen aan een verpleegster. Oh zei die, die ligt al te bekomen op de kamer. Men was vergeten dit te melden. Het zou gekomen zijn met het wisselen tijdens de schiften van de verpleegsters.
Dus ik direct naar de kamer naar moeder en kind. Eerst de mamma feliciteren en die vroeg heb je hem al gezien. Ja dus keek ik in de wieg en vroeg of ze geen verkeerde in de wieg hadden gelegd want ik zag een verfrommeld lelijke baby liggen in de wieg, net of het te lang in het water had gelegen. Maar de verpleegster stelde me gerust met de mededeling dat dit maar een paar dagen zou duren en dat dit wel zou bijtrekken. 's Avonds ging ik met mijn schoonvader en Gerda naar het moederhuis. Mijn schoonvader zwaaide al met het briefje van 500 BEF want het was een jongen. We vragen aan Gerda wat zij van haar broertje vond en ze vond het maar een plat smoeleke maar de naam RUDI vond ze wel mooi. Mijn schoonbroer Charles was peter en tante Julia was meter. Het was een braaf kindje, graag aan de borst. Na enkele bezoeken en doopfeest gingen we terug naar huis. Na een dag of 10 was Rudi helemaal bijgetrokken en zag hij er heel fris en pienter uit, echt een schoon ventje. Ook heb ik hem na een paar dagen laten inschrijven op de gemeente. De ambtenaar vroeg naar de naam van het kind
Rudi Julien Charles Boers. Oh zei hij Rudolf of Rudiger. Dolf al zeker niet zei ik. De ambtenaar zei, je bent Nederlander je een bewijs krijgt dan in Nederland Rudi toegestaan is kan het wel. Dat was zeker toegestaan want een neef van mij had de naam Rudi.
Al goed dat ik met de auto was en reed naar het consulaat aan de oever. Daar wilde men eerst naar Nederland bellen en ik dat zou moeten betalen. Ik reageerde dat ik op Nederlands grondgebied was en dat men dat hier moest weten. Het telefoongesprek heb ik niet moeten betalen maar het formulier wel. Daar nam ik genoegen mee, maar eerst betalen! Uiteindelijk kwam alles in orde en ik 50 BEF. Ik weer terug naar het gemeentehuis met het papier en het was in orde, onze zoon heette Rudi Julien Charles.
Alles ging terug zijn normale gang. Gerda ging terug naar een nieuwe school. Intussen was Gerda 4,5 jaar. Het huilen is intussen voorbij en zij is nu een heel sterk en verstandig kind. De nieuwe school viel heel goed mee en ze was heel fier op haar broertje. Haar broertje kreeg borstvoeding tot hij 10 weken was. Met Gerda kregen we wat last van kinderziektes maar misschien had dat te maken met de nieuwe school.
Ondertussen naderden de verjaardagen en de feestdagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten