1960
Op 13 april 1960 begon men met het bouwen van ons huis hier op de hoek die wij gekozen hadden. Op het kantoor had men altijd de andere kant aanbevolen maar dat wilde ik niet, en toen zei die bediende, als het niet anders kan krijgt ge het perceel dat je wil.
Het was op mijn moeders haar verjaardag dat ze zijn begonnen.
Ik vertelde s'avonds het heugelijke nieuws dat men begonnen was met het bouwen . Na enkele weken stond het gebouw op hoogte. Ondanks mijn vader zijn gebrekkige gezondheid wou hij toch nog eens mee gaan kijken op de zolder. Met een ladder is hij toch nog tot boven geraakt. Een paar weken later is hij toch overleden. Het bracht natuurlijk ook allemaal wat zorgen mee, het is niet altijd zonneschijn.
Ons Gerda wou een groter fiets en wij zegden als Rudi met jouw fiets kan fietsen krijg jij een grotere. Op de hoek hadden ze 2 nieuwe straten gemaakt en Gerda nam haar broertje mee om op haar fiets te leren rijden.
Dat handig manneke was er zo mee weg en Gerda kreeg een grotere fiets. Elke week wandelden we naar onze woning in opbouw om de vordering op te volgen. Ik bouwde al een tuinhuis met materiaal dat mijn schoonvader meenam van de expo van 1958. Er waren ook Disney figuren bij in hout die ik mee verwerkte.
Het huis geraakte verder en verder af. Met bracht de ramen en later de deuren. In oktober werd de sleutel afgeleverd. Albert en Dries hebben nog meegewerkt aan de koer. Albert metste nog de schouw in de linkse voorkamer. Familie en kennissen hebben ons altijd goed geholpen en Charles zorgde altijd voor verhuisvervoer. Kippen moesten we wel achterlaten. Het prefab tuinhuis werd ook al op voorhand verhuist. Het was maar aan vier kanten vast te zetten, dak erop en klaar was Kees.
En op 8 oktober 1960 kwamen we in onze nieuwe woning wonen.
Onze Rudi ging naar een andere school en Gerda bleef waar ze was met haar vriendinnetjes.
De eerst winter was een zeer koude en dat in een huis dat nog moet opwarmen.
vrijdag 18 augustus 2017
1959
1959
Mijn schoonvader maakte kennis met mensen die voor de elektriciteit l'escout werkten aan de vaart.
Deze fabriek werd omgebouwd van kolen naar mazout. Ze waren van de walen en waren niet tevreden in het hotel waar ze verbleven. Mij schoonvader vroeg of wij dat zagen zitten om die bij ons in huis te nemen, ze zouden de prijs van het hotel betalen van maandagavond tot vrijdagmorgen. Onze vrouwen zagen dat wel zitten als bijverdiensten.
Die mannen waren met zijn drieën en die wilden wel eens proberen. Zo gezegd zo gedaan, de week nadien maandagavond om half acht stonden ze voor de deur. Ze vonden het al direct heel plezant. Er was variatie en er was TV en die hadden ze niet in het hotel, daar hadden ze alleen eten en een hotelkamer. s' Avonds konden ze bij ons ook nog iets drinken, in het hotel was dat wel bijbetalend, bij ons inbegrepen.
Ze vroegen of ze de baas ook mochten meenemen maar wij zeiden dat er daar geen plaats voor was. Maar ze vonden het niet erg hem mee op de kamer te leggen gezien die groot genoeg was. Dus een beddeke bij. Trouwens het was maar om te slapen want douchen deden ze op het werk. Het was voor de vrouwen hard werken want ons gezin bestond uit 3 + 4 hotelgasten. Het eten was soep, hoofdgerecht + dessert en later koffie erbij. 's Morgens was er eieren met spek naar keus, daar zorgde mijn schoonmoeder voor.
Ze spraken wel frans maar dat kon mijn schoonvader wel.
s'Avonds was iedereen naar boven en konden de schoofzakken voor de andere dag voor ons en voor die mannen gemaakt worden.
Voor broodbeleg ging ik naar een vleesfabriek dat vroeger schuin over ons was in de Tweemontstraat, het was goedkoper zodoende konden we het beleg er dik opleggen, maar voor de beide huishoudens was dit ook voordeliger.
Die mannen vroegen ook sigaretten en daar zorgde ik ook voor. Ik ging ze halen bij een groothandel in de Zirkstraat en van het profijt daar kochten wij onze eigen sigaretten. Die mannen waren zeer tevreden en zijn 2 jaar gebleven. Het werk was af, het was wel een drukke tijd maar alles ging zijn gewone gang.
Gerda deed haar eerste communie en Dries en Marie natuurlijk mee uitgenodigd op een klein feestje voor de naaste familie.
Juliette was de dag van de communie ziek en Marie zei "dan ga ik wel mee" Ze had nog nooit een kerk bezocht laat staan een mis bijgewoond. De priester belde en Marie zei dat ze "ok Piet, ik wist niet dat ze in de kerk met ijsjes rondkomen".
Verder ging het leven zijn gewone gangetje
Dries en Marie hadden een auto en ombeurt mocht Gerda en Rudi mee op vakantie.
Mijn schoonmoeder moest naar het ziekenhuis met een hartkwaal. Betty werd geopereerd aan haar schouder en Ali kreeg nog een kleintje bij (Marc) terwijl haar oudste zoontje (Ludo) een longontsteking kreeg.
In het weekeinde zouden we dan op bezoek gaan. We vertrokken 's morgens om 10u naar het kinderziekenhuis bezoek van 12 tot 13u, vandaar naar Betty, bezoek van 14u tot 16u en daarna naar Merksem naar Ali die daar in het ziekenhuis lag en dit allemaal met bus en tram. We waren 's avonds bekaf. Voor de kinderen hun eten had mijn schoonmoeder gezorgd en ook voor ons. Mijn schoonmoeder kwam terug op haar plooi, maar met mijn vader ging het niet zo goed. Hij kreeg bij ons een bloeding en moest dringend naar het ziekenhuis. In die tijd was het moeilijk om te telefoneren dus Juliette naar het café op de hoek en dit op een zaterdagavond, het was volle bak. Maar de mannen van het café hebben direct het orgel, dat vlak naast de telefoon stond afgezet zodat Juliette rustig kon bellen.
Ambulance opgebeld en ik en mijn vader naar het ziekenhuis. Na 3d ziekenhuis bolde hij het daar af op afraden van de doktors.
Rond die periode kwam de huisbaas met de melding dat ons huis zou verkocht worden. Het was nu eind 1959 en we moesten weer op zoek naar iets anders. We hadden ook de kans om het huis te kopen, maar dat huis stond in onteigening sinds 1932, en de kans bestond dat we dan 8m achteruit zouden moeten en dat risico wilden wij niet lopen.
Op zekere ochtend ging ik werken en op de plaats waar ik nu woon, Maurits Luyckxstraat 2, stond een bord van GEBO, we bouwen hiervoor 315000 BEF (€ 8676!)
Ik kom 's avonds thuis en vertelde dat, dus wij erop af met de tandem. Nadien naar het bureau, daar vertelde men dat er nog 10000 BEF (€ 2500) bijkwam voor een tussenwoning. Mijn schoonvader en wij vonden dat we beter een hoekhuis konden kopen, daar kwam dan nog 3 meter grond bij voor een garage op te bouwen. Omdat wij in die tijd al met auto's en brommers bezig waren besloten wij een hoekhuis te kopen met de financiële hulp van mijn schoonouders. Ook hadden wij ons voorschot bij elkaar gekregen met het houden van onze kostgangers.
Intussen had Charles een vrouwtje leren kennen Judith met haar dochtertje Yvette en is daar gaan bijwonen.
René had intussen de vrouw van zijn beste vriend afgenomen en is daar mee gaan samenwonen, dus 2 mannen minder in huis en 2 vrouwen meer in de omgang.
Mijn schoonvader maakte kennis met mensen die voor de elektriciteit l'escout werkten aan de vaart.
Deze fabriek werd omgebouwd van kolen naar mazout. Ze waren van de walen en waren niet tevreden in het hotel waar ze verbleven. Mij schoonvader vroeg of wij dat zagen zitten om die bij ons in huis te nemen, ze zouden de prijs van het hotel betalen van maandagavond tot vrijdagmorgen. Onze vrouwen zagen dat wel zitten als bijverdiensten.
Die mannen waren met zijn drieën en die wilden wel eens proberen. Zo gezegd zo gedaan, de week nadien maandagavond om half acht stonden ze voor de deur. Ze vonden het al direct heel plezant. Er was variatie en er was TV en die hadden ze niet in het hotel, daar hadden ze alleen eten en een hotelkamer. s' Avonds konden ze bij ons ook nog iets drinken, in het hotel was dat wel bijbetalend, bij ons inbegrepen.
Ze vroegen of ze de baas ook mochten meenemen maar wij zeiden dat er daar geen plaats voor was. Maar ze vonden het niet erg hem mee op de kamer te leggen gezien die groot genoeg was. Dus een beddeke bij. Trouwens het was maar om te slapen want douchen deden ze op het werk. Het was voor de vrouwen hard werken want ons gezin bestond uit 3 + 4 hotelgasten. Het eten was soep, hoofdgerecht + dessert en later koffie erbij. 's Morgens was er eieren met spek naar keus, daar zorgde mijn schoonmoeder voor.
Ze spraken wel frans maar dat kon mijn schoonvader wel.
s'Avonds was iedereen naar boven en konden de schoofzakken voor de andere dag voor ons en voor die mannen gemaakt worden.
Voor broodbeleg ging ik naar een vleesfabriek dat vroeger schuin over ons was in de Tweemontstraat, het was goedkoper zodoende konden we het beleg er dik opleggen, maar voor de beide huishoudens was dit ook voordeliger.
Die mannen vroegen ook sigaretten en daar zorgde ik ook voor. Ik ging ze halen bij een groothandel in de Zirkstraat en van het profijt daar kochten wij onze eigen sigaretten. Die mannen waren zeer tevreden en zijn 2 jaar gebleven. Het werk was af, het was wel een drukke tijd maar alles ging zijn gewone gang.
Gerda deed haar eerste communie en Dries en Marie natuurlijk mee uitgenodigd op een klein feestje voor de naaste familie.
Juliette was de dag van de communie ziek en Marie zei "dan ga ik wel mee" Ze had nog nooit een kerk bezocht laat staan een mis bijgewoond. De priester belde en Marie zei dat ze "ok Piet, ik wist niet dat ze in de kerk met ijsjes rondkomen".
Verder ging het leven zijn gewone gangetje
Dries en Marie hadden een auto en ombeurt mocht Gerda en Rudi mee op vakantie.
Mijn schoonmoeder moest naar het ziekenhuis met een hartkwaal. Betty werd geopereerd aan haar schouder en Ali kreeg nog een kleintje bij (Marc) terwijl haar oudste zoontje (Ludo) een longontsteking kreeg.
In het weekeinde zouden we dan op bezoek gaan. We vertrokken 's morgens om 10u naar het kinderziekenhuis bezoek van 12 tot 13u, vandaar naar Betty, bezoek van 14u tot 16u en daarna naar Merksem naar Ali die daar in het ziekenhuis lag en dit allemaal met bus en tram. We waren 's avonds bekaf. Voor de kinderen hun eten had mijn schoonmoeder gezorgd en ook voor ons. Mijn schoonmoeder kwam terug op haar plooi, maar met mijn vader ging het niet zo goed. Hij kreeg bij ons een bloeding en moest dringend naar het ziekenhuis. In die tijd was het moeilijk om te telefoneren dus Juliette naar het café op de hoek en dit op een zaterdagavond, het was volle bak. Maar de mannen van het café hebben direct het orgel, dat vlak naast de telefoon stond afgezet zodat Juliette rustig kon bellen.
Ambulance opgebeld en ik en mijn vader naar het ziekenhuis. Na 3d ziekenhuis bolde hij het daar af op afraden van de doktors.
Rond die periode kwam de huisbaas met de melding dat ons huis zou verkocht worden. Het was nu eind 1959 en we moesten weer op zoek naar iets anders. We hadden ook de kans om het huis te kopen, maar dat huis stond in onteigening sinds 1932, en de kans bestond dat we dan 8m achteruit zouden moeten en dat risico wilden wij niet lopen.
Op zekere ochtend ging ik werken en op de plaats waar ik nu woon, Maurits Luyckxstraat 2, stond een bord van GEBO, we bouwen hiervoor 315000 BEF (€ 8676!)
Ik kom 's avonds thuis en vertelde dat, dus wij erop af met de tandem. Nadien naar het bureau, daar vertelde men dat er nog 10000 BEF (€ 2500) bijkwam voor een tussenwoning. Mijn schoonvader en wij vonden dat we beter een hoekhuis konden kopen, daar kwam dan nog 3 meter grond bij voor een garage op te bouwen. Omdat wij in die tijd al met auto's en brommers bezig waren besloten wij een hoekhuis te kopen met de financiële hulp van mijn schoonouders. Ook hadden wij ons voorschot bij elkaar gekregen met het houden van onze kostgangers.
Intussen had Charles een vrouwtje leren kennen Judith met haar dochtertje Yvette en is daar gaan bijwonen.
René had intussen de vrouw van zijn beste vriend afgenomen en is daar mee gaan samenwonen, dus 2 mannen minder in huis en 2 vrouwen meer in de omgang.
1958
1958
Onze Rudi was ook wel een slim ventje en handig met een trapautootje, een step een een fietsje. Ook met rolschaatsen konden ze overweg, helm op en vertrekken.
Maar het alles gebeurde in de garage want die was lang genoeg en op de koer.
Intussen gingen we veel naar kennissen en buurtfeesten die sinds de bevrijdingsfeesten steeds werden gedaan.
In Deurne was er ook zo'n feestje en daar was een autowedstrijdje voor kinderen. Aangezien hij wel de kleinste was en jongste lieten we hem toch meedoen. Aangezien hij goed met zo'n autootje kon rijden zagen wij daar geen problemen in om te laten meerijden tegen grotere en oudere kinderen. Resultaat hij won nog ook.
Hij was toen ongeveer 3 jaar oud en Gerda was heel fier op haar broertje. Een paar maanden later kreeg Rudi kinkhoest, geen leuke tijd.
De Jef vroeg wel eens of hij Rudi mee mocht nemen om te wandelen want Rudi kon zo gezellig babbelen en Rudi ging dan mee een pintje pakken!
Juliette dacht dat dat om te lachen was en ging eens in het café zien en daar zat Rudi met een klein pintje aan de toog. Een pintje met een oor en supertrots. De wandelingen zijn gebleven maar de pintjes waren gedaan want dat was teveel van het goede.
Dries en Marie kwamen geregeld op bezoek en intussen is Rudi 3 jaar. Hij gaat intussen naar school, dat ging heel vlot.
Gerda ging naar het eerste studiejaar en dat ging ook prima, vanaf de eerste dag begonnen ze al met te lezen. Wat letters in een doosje en alle dagen kwamen daar wat meer. Er werden dan zinnetjes mee gemaakt en met kerstmis kon ze lezen. Ze kwam thuis met een diploma : ik kan lezen.
Ik had de krant vast en er waren aan de postbodes nieuwe uniformen bedeeld, ik zie tegen Gerda : "oh gij kunt lezen" en ik zei lees dan maar eens dit woord. Vlot zei ze "uniform", ik zei "jij kunt lezen" want dat woord was toch een woord dat ze nog nooit gezien of gehoord had.
Mijn bompa was onze beste vriend. Op een warme dag beloofde hij crème glace zelf te maken. Op een morgen bracht een ijsman een blok ijs van meer dan een halve meter lang, 20x20 vierkante meter. Moe (mijn moeder) liet de ijsblok in de garage leggen want mijn bompa moest nog even weg. Maar hoe langer hij wegbleef hoe kleiner de ijsblok werden hoe kwader de bomma werd. Het water liep intussen al onder de deur van de garage uit. Dus resultaat geen ijs want alles was gesmolten. Hij heeft dan maar aan alle kinderen frieten beloofd in een puntzak, en dat waren er 7. Hij is direct aardappelen beginnen schillen en heeft 3u staan bakken en al die tijd hebben de kinderen met die puntzak rondgelopen tot de frieten klaar waren.
Zo ging de tijd voorbij en de feestdagen waren om.
Onze Rudi was ook wel een slim ventje en handig met een trapautootje, een step een een fietsje. Ook met rolschaatsen konden ze overweg, helm op en vertrekken.
Maar het alles gebeurde in de garage want die was lang genoeg en op de koer.
Intussen gingen we veel naar kennissen en buurtfeesten die sinds de bevrijdingsfeesten steeds werden gedaan.
In Deurne was er ook zo'n feestje en daar was een autowedstrijdje voor kinderen. Aangezien hij wel de kleinste was en jongste lieten we hem toch meedoen. Aangezien hij goed met zo'n autootje kon rijden zagen wij daar geen problemen in om te laten meerijden tegen grotere en oudere kinderen. Resultaat hij won nog ook.
Hij was toen ongeveer 3 jaar oud en Gerda was heel fier op haar broertje. Een paar maanden later kreeg Rudi kinkhoest, geen leuke tijd.
De Jef vroeg wel eens of hij Rudi mee mocht nemen om te wandelen want Rudi kon zo gezellig babbelen en Rudi ging dan mee een pintje pakken!
Juliette dacht dat dat om te lachen was en ging eens in het café zien en daar zat Rudi met een klein pintje aan de toog. Een pintje met een oor en supertrots. De wandelingen zijn gebleven maar de pintjes waren gedaan want dat was teveel van het goede.
Dries en Marie kwamen geregeld op bezoek en intussen is Rudi 3 jaar. Hij gaat intussen naar school, dat ging heel vlot.
Gerda ging naar het eerste studiejaar en dat ging ook prima, vanaf de eerste dag begonnen ze al met te lezen. Wat letters in een doosje en alle dagen kwamen daar wat meer. Er werden dan zinnetjes mee gemaakt en met kerstmis kon ze lezen. Ze kwam thuis met een diploma : ik kan lezen.
Ik had de krant vast en er waren aan de postbodes nieuwe uniformen bedeeld, ik zie tegen Gerda : "oh gij kunt lezen" en ik zei lees dan maar eens dit woord. Vlot zei ze "uniform", ik zei "jij kunt lezen" want dat woord was toch een woord dat ze nog nooit gezien of gehoord had.
Mijn bompa was onze beste vriend. Op een warme dag beloofde hij crème glace zelf te maken. Op een morgen bracht een ijsman een blok ijs van meer dan een halve meter lang, 20x20 vierkante meter. Moe (mijn moeder) liet de ijsblok in de garage leggen want mijn bompa moest nog even weg. Maar hoe langer hij wegbleef hoe kleiner de ijsblok werden hoe kwader de bomma werd. Het water liep intussen al onder de deur van de garage uit. Dus resultaat geen ijs want alles was gesmolten. Hij heeft dan maar aan alle kinderen frieten beloofd in een puntzak, en dat waren er 7. Hij is direct aardappelen beginnen schillen en heeft 3u staan bakken en al die tijd hebben de kinderen met die puntzak rondgelopen tot de frieten klaar waren.
Zo ging de tijd voorbij en de feestdagen waren om.
1956
1956
Ondertussen heeft Charles een TV gekocht waar heel de familie van profiteerde. Tevens waren weinig mensen in die tijd die zo'n toestel hadden en veel mensen kwamen dan bij ons om te komen kijken. Staf Huiskens de man van het café op de hoek, ook iemand van het werk wilde wel komen kijken en ook nog verschillende andere mensen. Ons huishouden werd ook nog vergroot met de komst van René. Het was de zoon van vrienden van mijn schoonouders maar die overleden zodat René, die 1,5j was bij ons kwam inwonen. We beschouwden hem als een klein broertje.
Daar hij geen familie had moest hij naar een weeshuis waar ik hem ook dikwijls ging halen met de tandem. Later ging hij naar het leger en daarna mocht hij niet meer naar het weeshuis, zodoende kwam hij bij ons want hij beschouwde ons als zijn familie.
Weer één die een lief ging zoeken zoals mijn schoonbroer die nog steeds geen vast relatie had. Mijn schoonvader zei "hij is zo lang aan het ziften dat hij het kaf gaat overhouden", maar dat zien we nog wel.
Voor ons wat het natuurlijk altijd variatie.
Gerda vond het niet eerlijk dat "die kleine snotneus" langer mocht opblijven en bij de TV stond en zij naar boven moest, ja bedtijd geblazen.
Ondertussen had Gerda een keelontsteking en de doktor vond dat haar amandelen te groot waren en dat die eruit moesten. Dus afspraak 's morgens in het ziekenhuis. Juliette en Gerda met de tram want ze moest er al om 8u zijn, waar mijn zus Annie er ook al was met 2 kinderen van haar (Johnny en José?). Kindjes uitgekleed en naar de operatiekamer en om 14u mochten ze terug afgehaald worden. Met de ambulance naar huis, waar ze natuurlijk verwend werden met een crème glace en ijsdrank. Ze was een moedig meisje en er snel bovenop.
Marie en Dries hebben intussen een auto gekocht, een tweede hands VW, bruine kleur. Ze zouden Gerda een paar weken meenemen, want ze zeiden het zijn ook onze kinderen gezien Dries en Marie geen kinderen meer konden krijgen.
We hadden onze handen vol, Gerda intussen verjaard en ik werkte in de tuin en kweekte sla, prinsessen, snijbonen en worteltjes.
Op een mooie zomerse dag was Gerda in de tuin aan het spelen maar kort daarna kwam ze beteuterd binnen.
Ik zag dat er iets was en vroeg wat er scheelde. Ze zei "ik mag van die mijnheer niet meer in de tuin spelen".
Ik nam Gerda mee en ging naar achter en daar stond de aangrenzende buurma op zijn duivenhok. Ik vroeg hem of hij de kleine had weggestuurd. Hij zei "ja, dat is voor mijn duiven". Ik zette mij neer in de tuin en liet Gerda spelen. Hij kon daar niet mee lachen maar dat kon mij geen barst schelen. Het is ook nooit meer goedgekomen met de buurman, maar ik heb er nooit misbruik van gemaakt om zondags Gerda express in de tuin te laten spelen, maar alleszins zong hij een tandje lager.
Ook met die vader van het café lag ik in het piket want met de komst van de TV had ik een antenne op het kippenhok geplaatst, en hij vroeg aan mij schoonvader of ik aan de spandraden geen kurkenstoppen wou zetten.
Juliette repliceerde aan Jef of hij onder zijn duiven hun gat geen pottekes wou hangen want die scheten op onze was.
Ik heb dan ook nooit geen kurken geplaatst.
Uiteindelijk kwamen we met de Jef van het café goed overeen.
Intussen groeide onze Rudi flink op en na een jaar kon hij al lopen en goed praten. Er waren maar een paar letters die hij niet zo goed kon zeggen namelijk radio werd raddero.
Bij Gerda was het indertijd ook de R die ze niet zo goed kon zeggen.
Ondertussen heeft Charles een TV gekocht waar heel de familie van profiteerde. Tevens waren weinig mensen in die tijd die zo'n toestel hadden en veel mensen kwamen dan bij ons om te komen kijken. Staf Huiskens de man van het café op de hoek, ook iemand van het werk wilde wel komen kijken en ook nog verschillende andere mensen. Ons huishouden werd ook nog vergroot met de komst van René. Het was de zoon van vrienden van mijn schoonouders maar die overleden zodat René, die 1,5j was bij ons kwam inwonen. We beschouwden hem als een klein broertje.
Daar hij geen familie had moest hij naar een weeshuis waar ik hem ook dikwijls ging halen met de tandem. Later ging hij naar het leger en daarna mocht hij niet meer naar het weeshuis, zodoende kwam hij bij ons want hij beschouwde ons als zijn familie.
Weer één die een lief ging zoeken zoals mijn schoonbroer die nog steeds geen vast relatie had. Mijn schoonvader zei "hij is zo lang aan het ziften dat hij het kaf gaat overhouden", maar dat zien we nog wel.
Voor ons wat het natuurlijk altijd variatie.
Gerda vond het niet eerlijk dat "die kleine snotneus" langer mocht opblijven en bij de TV stond en zij naar boven moest, ja bedtijd geblazen.
Ondertussen had Gerda een keelontsteking en de doktor vond dat haar amandelen te groot waren en dat die eruit moesten. Dus afspraak 's morgens in het ziekenhuis. Juliette en Gerda met de tram want ze moest er al om 8u zijn, waar mijn zus Annie er ook al was met 2 kinderen van haar (Johnny en José?). Kindjes uitgekleed en naar de operatiekamer en om 14u mochten ze terug afgehaald worden. Met de ambulance naar huis, waar ze natuurlijk verwend werden met een crème glace en ijsdrank. Ze was een moedig meisje en er snel bovenop.
Marie en Dries hebben intussen een auto gekocht, een tweede hands VW, bruine kleur. Ze zouden Gerda een paar weken meenemen, want ze zeiden het zijn ook onze kinderen gezien Dries en Marie geen kinderen meer konden krijgen.
We hadden onze handen vol, Gerda intussen verjaard en ik werkte in de tuin en kweekte sla, prinsessen, snijbonen en worteltjes.
Op een mooie zomerse dag was Gerda in de tuin aan het spelen maar kort daarna kwam ze beteuterd binnen.
Ik zag dat er iets was en vroeg wat er scheelde. Ze zei "ik mag van die mijnheer niet meer in de tuin spelen".
Ik nam Gerda mee en ging naar achter en daar stond de aangrenzende buurma op zijn duivenhok. Ik vroeg hem of hij de kleine had weggestuurd. Hij zei "ja, dat is voor mijn duiven". Ik zette mij neer in de tuin en liet Gerda spelen. Hij kon daar niet mee lachen maar dat kon mij geen barst schelen. Het is ook nooit meer goedgekomen met de buurman, maar ik heb er nooit misbruik van gemaakt om zondags Gerda express in de tuin te laten spelen, maar alleszins zong hij een tandje lager.
Ook met die vader van het café lag ik in het piket want met de komst van de TV had ik een antenne op het kippenhok geplaatst, en hij vroeg aan mij schoonvader of ik aan de spandraden geen kurkenstoppen wou zetten.
Juliette repliceerde aan Jef of hij onder zijn duiven hun gat geen pottekes wou hangen want die scheten op onze was.
Ik heb dan ook nooit geen kurken geplaatst.
Uiteindelijk kwamen we met de Jef van het café goed overeen.
Intussen groeide onze Rudi flink op en na een jaar kon hij al lopen en goed praten. Er waren maar een paar letters die hij niet zo goed kon zeggen namelijk radio werd raddero.
Bij Gerda was het indertijd ook de R die ze niet zo goed kon zeggen.
9 AUGUSTUS 1955 - RUDI JULIEN CHARLES BOERS
9 AUGUSTUS 1955 - RUDI (JULIEN CHARLES) BOERS
Eindelijk was het zover en op 9 augustus 1955 's morgens vroeg begonnen de weeën. Ik op weg om een taxi te halen. Ik kwam buiten en de eerste auto waar ik mijn duim voor opstak stopte en bracht me naar de taxiplaats. Ik met de taxi naar huis en Juliette opgehaald en naar het moederhuis Bartholomeus. Eens daar aangekomen wou ik nog wachten maar men zei dat het nog lang zou duren. Volgens Juliette haar dossier mocht men niets geven om het verloop te versnellen. En na was wachten was het om 15u zover, er kwam een flinke baby van 4 kilo ter wereld. Een verpleegster liet hem zien en hij zag er grauw en verfrommeld uit. Ze hebben hem wel een tik moeten geven om eens een kreet te ontlokken. Ik vroeg direct naar zijn oogjes en die waren goed. Het waren wel spannende momenten aangezien het 4 maanden geleden een beetje panikerend was.
's middags om 14u ging ik terug naar het ziekenhuis
En toen ik aankwam vertelde men mij dat ze nog op de verloskamer lag en dat men mij zou verwittigen als het zover was. Dus wachten. Er lagen wat boekjes om de tijd te doden en zo werd het al halfvier, bezoektijd was bijna voorbij. Ik ging dan maar eens terug horen aan een verpleegster. Oh zei die, die ligt al te bekomen op de kamer. Men was vergeten dit te melden. Het zou gekomen zijn met het wisselen tijdens de schiften van de verpleegsters.
Dus ik direct naar de kamer naar moeder en kind. Eerst de mamma feliciteren en die vroeg heb je hem al gezien. Ja dus keek ik in de wieg en vroeg of ze geen verkeerde in de wieg hadden gelegd want ik zag een verfrommeld lelijke baby liggen in de wieg, net of het te lang in het water had gelegen. Maar de verpleegster stelde me gerust met de mededeling dat dit maar een paar dagen zou duren en dat dit wel zou bijtrekken. 's Avonds ging ik met mijn schoonvader en Gerda naar het moederhuis. Mijn schoonvader zwaaide al met het briefje van 500 BEF want het was een jongen. We vragen aan Gerda wat zij van haar broertje vond en ze vond het maar een plat smoeleke maar de naam RUDI vond ze wel mooi. Mijn schoonbroer Charles was peter en tante Julia was meter. Het was een braaf kindje, graag aan de borst. Na enkele bezoeken en doopfeest gingen we terug naar huis. Na een dag of 10 was Rudi helemaal bijgetrokken en zag hij er heel fris en pienter uit, echt een schoon ventje. Ook heb ik hem na een paar dagen laten inschrijven op de gemeente. De ambtenaar vroeg naar de naam van het kind
Rudi Julien Charles Boers. Oh zei hij Rudolf of Rudiger. Dolf al zeker niet zei ik. De ambtenaar zei, je bent Nederlander je een bewijs krijgt dan in Nederland Rudi toegestaan is kan het wel. Dat was zeker toegestaan want een neef van mij had de naam Rudi.
Al goed dat ik met de auto was en reed naar het consulaat aan de oever. Daar wilde men eerst naar Nederland bellen en ik dat zou moeten betalen. Ik reageerde dat ik op Nederlands grondgebied was en dat men dat hier moest weten. Het telefoongesprek heb ik niet moeten betalen maar het formulier wel. Daar nam ik genoegen mee, maar eerst betalen! Uiteindelijk kwam alles in orde en ik 50 BEF. Ik weer terug naar het gemeentehuis met het papier en het was in orde, onze zoon heette Rudi Julien Charles.
Alles ging terug zijn normale gang. Gerda ging terug naar een nieuwe school. Intussen was Gerda 4,5 jaar. Het huilen is intussen voorbij en zij is nu een heel sterk en verstandig kind. De nieuwe school viel heel goed mee en ze was heel fier op haar broertje. Haar broertje kreeg borstvoeding tot hij 10 weken was. Met Gerda kregen we wat last van kinderziektes maar misschien had dat te maken met de nieuwe school.
Ondertussen naderden de verjaardagen en de feestdagen.
Eindelijk was het zover en op 9 augustus 1955 's morgens vroeg begonnen de weeën. Ik op weg om een taxi te halen. Ik kwam buiten en de eerste auto waar ik mijn duim voor opstak stopte en bracht me naar de taxiplaats. Ik met de taxi naar huis en Juliette opgehaald en naar het moederhuis Bartholomeus. Eens daar aangekomen wou ik nog wachten maar men zei dat het nog lang zou duren. Volgens Juliette haar dossier mocht men niets geven om het verloop te versnellen. En na was wachten was het om 15u zover, er kwam een flinke baby van 4 kilo ter wereld. Een verpleegster liet hem zien en hij zag er grauw en verfrommeld uit. Ze hebben hem wel een tik moeten geven om eens een kreet te ontlokken. Ik vroeg direct naar zijn oogjes en die waren goed. Het waren wel spannende momenten aangezien het 4 maanden geleden een beetje panikerend was.
's middags om 14u ging ik terug naar het ziekenhuis
En toen ik aankwam vertelde men mij dat ze nog op de verloskamer lag en dat men mij zou verwittigen als het zover was. Dus wachten. Er lagen wat boekjes om de tijd te doden en zo werd het al halfvier, bezoektijd was bijna voorbij. Ik ging dan maar eens terug horen aan een verpleegster. Oh zei die, die ligt al te bekomen op de kamer. Men was vergeten dit te melden. Het zou gekomen zijn met het wisselen tijdens de schiften van de verpleegsters.
Dus ik direct naar de kamer naar moeder en kind. Eerst de mamma feliciteren en die vroeg heb je hem al gezien. Ja dus keek ik in de wieg en vroeg of ze geen verkeerde in de wieg hadden gelegd want ik zag een verfrommeld lelijke baby liggen in de wieg, net of het te lang in het water had gelegen. Maar de verpleegster stelde me gerust met de mededeling dat dit maar een paar dagen zou duren en dat dit wel zou bijtrekken. 's Avonds ging ik met mijn schoonvader en Gerda naar het moederhuis. Mijn schoonvader zwaaide al met het briefje van 500 BEF want het was een jongen. We vragen aan Gerda wat zij van haar broertje vond en ze vond het maar een plat smoeleke maar de naam RUDI vond ze wel mooi. Mijn schoonbroer Charles was peter en tante Julia was meter. Het was een braaf kindje, graag aan de borst. Na enkele bezoeken en doopfeest gingen we terug naar huis. Na een dag of 10 was Rudi helemaal bijgetrokken en zag hij er heel fris en pienter uit, echt een schoon ventje. Ook heb ik hem na een paar dagen laten inschrijven op de gemeente. De ambtenaar vroeg naar de naam van het kind
Rudi Julien Charles Boers. Oh zei hij Rudolf of Rudiger. Dolf al zeker niet zei ik. De ambtenaar zei, je bent Nederlander je een bewijs krijgt dan in Nederland Rudi toegestaan is kan het wel. Dat was zeker toegestaan want een neef van mij had de naam Rudi.
Al goed dat ik met de auto was en reed naar het consulaat aan de oever. Daar wilde men eerst naar Nederland bellen en ik dat zou moeten betalen. Ik reageerde dat ik op Nederlands grondgebied was en dat men dat hier moest weten. Het telefoongesprek heb ik niet moeten betalen maar het formulier wel. Daar nam ik genoegen mee, maar eerst betalen! Uiteindelijk kwam alles in orde en ik 50 BEF. Ik weer terug naar het gemeentehuis met het papier en het was in orde, onze zoon heette Rudi Julien Charles.
Alles ging terug zijn normale gang. Gerda ging terug naar een nieuwe school. Intussen was Gerda 4,5 jaar. Het huilen is intussen voorbij en zij is nu een heel sterk en verstandig kind. De nieuwe school viel heel goed mee en ze was heel fier op haar broertje. Haar broertje kreeg borstvoeding tot hij 10 weken was. Met Gerda kregen we wat last van kinderziektes maar misschien had dat te maken met de nieuwe school.
Ondertussen naderden de verjaardagen en de feestdagen.
1953 - Augustus 1955
1953 - Augustus 1955 -
Met Gerda was het een beetje sukkelen met ziektes en een oorontsteking, daar zijn we dan mee naar de specialist geweest. Ik kreeg een nierontsteking en Juliette kreeg een keelontsteking en moest spuiten krijgen. In die maand hadden we 30 briefjes van ziekenhuizen en doktors en was het wel een moeilijke periode.
Gerda ging voor de eerste maal naar school. Dat viel tamelijk mee want ze had een vriendje van de winkel. Mijn schoonbroer leerde me autorijden want dat kon wel eens van pas komen. Dus 's avonds na het werk gingen dan rijden aan den Antwerp. Ik was nogal een handige jongen en was er rap mee weg. 's Avonds hielp ik ook mee met herstellingen en leerde zodanig weer wat bij. Rijk worden was er niet bij want het was meer vriendendienst.
Onze bekendste klant was Charel Janssens een bekend toneel en filmartiest. Zo gingen de weken voorbij en plots stond zijn oude baas aan de deur en die vroeg "of hij aub wilde terugkomen" want hij had nieuwe tractors en geen schulden meer. Dat lokte mijn schoonbroer wel aan.
Hij was een goede chauffeur maar ook wel een goede mechanieker en in de garage had ik ook veel geleerd met mee te helpen aan de auto's, camions van Hercules en Mercedes.
Die baas had een grote garage in de Braziliëstraat op het eilandje.
Hij had ook 2 grote Mercedes vrachtwagens gekocht. Naast de garage was er ook een grote woning waar we weer met zijn allen konden wonen. Dus weer behangen en schilderen maar we zagen er toekomst in.
Gerda daar naar school. Er was ook nog een firma Transafi en die zorgde mee voor de ladingen. Het waren 2 broers van Leuven.
Juliette deed zowat de conciergewerk want als er niemand was nam Juliette de telefoon op. Ik bleef gewoon werken en mijn schoonvader ging werken bij Van de Weghe als kraanman. Op een keer kreeg hij werk aan zee om die pier mee aan te leggen. Het was zomer en mijn schoonvader nam zijn vrouw en Gerda mee naar de zee. Dat was in West Kapellen. Eerst was het een hotel maar later in een café logement. De tijd vloog voorbij en er gebeurde altijd wel wat. Als het druk was reed ik ook al eens mee naar de dokken om te laden of te lossen. Terwijl wij moesten wachten leerde ik met Yvan te manoeuvreren met traktor en remork, dat was plezant. Dries en Marie kwamen ook regelmatig op bezoek en het gebeurde dat de broer van Dries aan kaai 17 lag met een boot en dan gingen we wel eens dat schip bezoeken. Als we blokje omwandelden waren we bijna ??? huis voor Noorse café's, Zweedse, zowat uit alle landen van zeevaarders die naar die café's kwamen. Nooit of nooit hebben wij ons ongerust gevoeld, onze deur was dag en nacht open. Als Marie en Dries op bezoek waren gingen we wel regelmatig naar café's waar optredens waren. Het waren de café's Moulin Rouge, Adam en Eva en den Dove. Het waren optredens met mooie meisjes en in het laat wel veel naakt. Gerda ging regelmatig naar school over de Londen brug. s' Avonds werd ze wel eens afgehaald met de auto's met Juliette en de mannen van de bureau. Zo gingen we stilletjes naar de feestdagen toe.
In januari ging Juliette naar de doktor en het was weer zover, ze was zwanger. Het leven ging gewoon verder maar de firma Transeurop had nooit geen geld maar altijd hoop. Want de baas ging eens tanken in Edegem en de man aan het tankstation verwittigde hem dat hij de baas eens moest waarschuwen om te betalen want dat hij anders geen mazout meer kreeg! De baas zie "ik zal het eens tegen den baas zeggen" en zo begon de aftakeling weer. De deurwaarders kwamen de één na de andere maar de baas zie dat dat allemaal wel in orde zou komen. Ook wilde men eens auto van ons in beslag nemen maar omdat we konden bewijzen dat dat mijn auto was (de auto van Charles stond op mijn naam) ging dat niet. Ze hebben dan maar een remorque aan. Ze zijn heel dikwijls komen opdagen maar nooit werd nog iets aangeslagen. De baas betaalde wel heel veel domme boetes die makkelijk hadden kunnen voorkomen worden met op tijd te betalen. Op een gegeven dag kreeg Juliette telefoon van de huisbaas en die vroeg of wij wisten dat wij het pand diende te verlaten. De baas had al 6 maanden zijn huur niet betaald, en het was een gerechtelijke beslissing. De baas gaf geen gevolg aan aangetekende brieven en telefoons en zodoende was het zover gekomen. Intussen was Juliette al 4-5m zwanger. Op een avond was mijn moeder de krant aan het lezen en plots zat ze onder het bloed. Direct de doktor gebeld en ze moest direct naar het ziekenhuis. Mijn schoonbroer, ik en Juliette direct naar het ziekenhuis in de Vinckenstraat. Vanaf dat we wisten dat Juliette zwanger was, was zij direct gestopt met roken. Ik zie "wat gij kunt kan ik ook". In het ziekenhuis aangekomen werd ze direct onderzocht. Het onderzoek gebeurde door een 5-tal verpleegsters waarvan één in verbinding stond met de doktor, anderen waren op zoek naar de hartslag van de baby. Als men dat gevonden had, kwam de doktor en die besliste dat ze nog 4d moest blijven om de sluiting goed op te volgen en het kindje te kunnen behouden. Ik en Charles zaten al die tijd in de wachtkamer. Charles rookte en gaf mij ook een sigaret en zodoende ben ik terug beginnen roken. Na 4d konden we terug naar huis maar Juliette moest het rustig aandoen. Bij dit alles moesten we wel op zoek naar een nieuwe woonst. Dus ik met mijn schoonmoeder met de auto op zoek naar een woonst. Na wat zoeken vonden we een woonst in de Stanny Meeuwislei. Aan verhuiswagen geen gebrek want we konden alles op een platte remorque kwijt. We verhuisden zaterdags en zondags. Volk genoeg om te verhuizen met schoonbroers en familie.
Toen we met de eerste verhuis in de woning aankwamen zagen we dat het een zeer vochtige woning was. We besloten het hoogstnodige uit te pakken en dan verder zoeken naar een andere woning, want om hier een pasgeboren te slapen te leggen was niet geschikt. De kamer waar het zou moeten slapen stond de schimmel op de muren een meter hoog. Gerda deden we niet naar school want we wisten niet wat de toekomst zou brengen en waar we terecht gingen komen.
Mijn schoonmoeder ging naar de gemeente om ons te laten overschrijven. Ze deed dit te voet en wanneer ze terugkwam zag ze een woning te huur staan in de Eethuisstraat met een poort van een garage. Het was 2 huizen van café de Calixberge. Thuisgekomen vertelde ze wat ze gezien had en wij direct daar naartoe. De eigenaar woonde er nog en het was goed onderhouden, we konden er eigenlijk direct instappen zonder veel te doen en dat hadden we nog niet meegemaakt. Het was voor ons ideaal. Er was een lange garage, een werkhuis en grote tuin, een groot kippenhok, een washuis, een koer en een grote veranda. Ruime binnenplaatsen. De slaapkamers waren op een half verdiep, kleine vensters maar groot genoeg. Eens we dit alles gezien hadden was het gauw geklonken en legden we dit vast. Het vorige huisje werd opgezegd en aangezien we niet uitgepakt hadden en het vervoer voor de verhuis direct aanwezig was waren we snel verhuisd zeker met alle hulp erbij. Het eerste wat we hier kochten waren 50 bruinkippen, op aanraden van Charles zijn baas die woonde in Eeklo en die zorgde dat de 50 kippen bij ons kwamen. Het kot voor de kippen was er al dus dat was geen probleem om die 50 kippen onder te brengen. Kort daarop werd de transport firma verkocht aan iemand in Oostende. Mijn schoonbroer had snel weer werk in Boechout in een houtzagerij als mechanieker. Na verloop van tijd begonnen de koppen eieren te leggen en dat waren er veel. Mij schoonvader en wij ook kwamen veel op café op de hoek. En we hadden geluk want Wiske van het café kon heel veel eieren gebruiken, want in die tijd stonden op de toog van een café een pot met hard gekookte eieren die aan de klanten verkochten. En aangezien er veel dokwerkers op café kwamen gingen de eieren snel van de hand. Intussen was Juliette al wat dikker en zwaarder geworden. Van toen in het ziekenhuis tot nu was alles goed verlopen. Mijn schoonvader beloofde 500 BEF (€ 12,5) als het een jongen zou zijn. Een in die tijd een groot bedrag.
Met Gerda was het een beetje sukkelen met ziektes en een oorontsteking, daar zijn we dan mee naar de specialist geweest. Ik kreeg een nierontsteking en Juliette kreeg een keelontsteking en moest spuiten krijgen. In die maand hadden we 30 briefjes van ziekenhuizen en doktors en was het wel een moeilijke periode.
Gerda ging voor de eerste maal naar school. Dat viel tamelijk mee want ze had een vriendje van de winkel. Mijn schoonbroer leerde me autorijden want dat kon wel eens van pas komen. Dus 's avonds na het werk gingen dan rijden aan den Antwerp. Ik was nogal een handige jongen en was er rap mee weg. 's Avonds hielp ik ook mee met herstellingen en leerde zodanig weer wat bij. Rijk worden was er niet bij want het was meer vriendendienst.
Onze bekendste klant was Charel Janssens een bekend toneel en filmartiest. Zo gingen de weken voorbij en plots stond zijn oude baas aan de deur en die vroeg "of hij aub wilde terugkomen" want hij had nieuwe tractors en geen schulden meer. Dat lokte mijn schoonbroer wel aan.
Hij was een goede chauffeur maar ook wel een goede mechanieker en in de garage had ik ook veel geleerd met mee te helpen aan de auto's, camions van Hercules en Mercedes.
Die baas had een grote garage in de Braziliëstraat op het eilandje.
Hij had ook 2 grote Mercedes vrachtwagens gekocht. Naast de garage was er ook een grote woning waar we weer met zijn allen konden wonen. Dus weer behangen en schilderen maar we zagen er toekomst in.
Gerda daar naar school. Er was ook nog een firma Transafi en die zorgde mee voor de ladingen. Het waren 2 broers van Leuven.
Juliette deed zowat de conciergewerk want als er niemand was nam Juliette de telefoon op. Ik bleef gewoon werken en mijn schoonvader ging werken bij Van de Weghe als kraanman. Op een keer kreeg hij werk aan zee om die pier mee aan te leggen. Het was zomer en mijn schoonvader nam zijn vrouw en Gerda mee naar de zee. Dat was in West Kapellen. Eerst was het een hotel maar later in een café logement. De tijd vloog voorbij en er gebeurde altijd wel wat. Als het druk was reed ik ook al eens mee naar de dokken om te laden of te lossen. Terwijl wij moesten wachten leerde ik met Yvan te manoeuvreren met traktor en remork, dat was plezant. Dries en Marie kwamen ook regelmatig op bezoek en het gebeurde dat de broer van Dries aan kaai 17 lag met een boot en dan gingen we wel eens dat schip bezoeken. Als we blokje omwandelden waren we bijna ??? huis voor Noorse café's, Zweedse, zowat uit alle landen van zeevaarders die naar die café's kwamen. Nooit of nooit hebben wij ons ongerust gevoeld, onze deur was dag en nacht open. Als Marie en Dries op bezoek waren gingen we wel regelmatig naar café's waar optredens waren. Het waren de café's Moulin Rouge, Adam en Eva en den Dove. Het waren optredens met mooie meisjes en in het laat wel veel naakt. Gerda ging regelmatig naar school over de Londen brug. s' Avonds werd ze wel eens afgehaald met de auto's met Juliette en de mannen van de bureau. Zo gingen we stilletjes naar de feestdagen toe.
In januari ging Juliette naar de doktor en het was weer zover, ze was zwanger. Het leven ging gewoon verder maar de firma Transeurop had nooit geen geld maar altijd hoop. Want de baas ging eens tanken in Edegem en de man aan het tankstation verwittigde hem dat hij de baas eens moest waarschuwen om te betalen want dat hij anders geen mazout meer kreeg! De baas zie "ik zal het eens tegen den baas zeggen" en zo begon de aftakeling weer. De deurwaarders kwamen de één na de andere maar de baas zie dat dat allemaal wel in orde zou komen. Ook wilde men eens auto van ons in beslag nemen maar omdat we konden bewijzen dat dat mijn auto was (de auto van Charles stond op mijn naam) ging dat niet. Ze hebben dan maar een remorque aan. Ze zijn heel dikwijls komen opdagen maar nooit werd nog iets aangeslagen. De baas betaalde wel heel veel domme boetes die makkelijk hadden kunnen voorkomen worden met op tijd te betalen. Op een gegeven dag kreeg Juliette telefoon van de huisbaas en die vroeg of wij wisten dat wij het pand diende te verlaten. De baas had al 6 maanden zijn huur niet betaald, en het was een gerechtelijke beslissing. De baas gaf geen gevolg aan aangetekende brieven en telefoons en zodoende was het zover gekomen. Intussen was Juliette al 4-5m zwanger. Op een avond was mijn moeder de krant aan het lezen en plots zat ze onder het bloed. Direct de doktor gebeld en ze moest direct naar het ziekenhuis. Mijn schoonbroer, ik en Juliette direct naar het ziekenhuis in de Vinckenstraat. Vanaf dat we wisten dat Juliette zwanger was, was zij direct gestopt met roken. Ik zie "wat gij kunt kan ik ook". In het ziekenhuis aangekomen werd ze direct onderzocht. Het onderzoek gebeurde door een 5-tal verpleegsters waarvan één in verbinding stond met de doktor, anderen waren op zoek naar de hartslag van de baby. Als men dat gevonden had, kwam de doktor en die besliste dat ze nog 4d moest blijven om de sluiting goed op te volgen en het kindje te kunnen behouden. Ik en Charles zaten al die tijd in de wachtkamer. Charles rookte en gaf mij ook een sigaret en zodoende ben ik terug beginnen roken. Na 4d konden we terug naar huis maar Juliette moest het rustig aandoen. Bij dit alles moesten we wel op zoek naar een nieuwe woonst. Dus ik met mijn schoonmoeder met de auto op zoek naar een woonst. Na wat zoeken vonden we een woonst in de Stanny Meeuwislei. Aan verhuiswagen geen gebrek want we konden alles op een platte remorque kwijt. We verhuisden zaterdags en zondags. Volk genoeg om te verhuizen met schoonbroers en familie.
Toen we met de eerste verhuis in de woning aankwamen zagen we dat het een zeer vochtige woning was. We besloten het hoogstnodige uit te pakken en dan verder zoeken naar een andere woning, want om hier een pasgeboren te slapen te leggen was niet geschikt. De kamer waar het zou moeten slapen stond de schimmel op de muren een meter hoog. Gerda deden we niet naar school want we wisten niet wat de toekomst zou brengen en waar we terecht gingen komen.
Mijn schoonmoeder ging naar de gemeente om ons te laten overschrijven. Ze deed dit te voet en wanneer ze terugkwam zag ze een woning te huur staan in de Eethuisstraat met een poort van een garage. Het was 2 huizen van café de Calixberge. Thuisgekomen vertelde ze wat ze gezien had en wij direct daar naartoe. De eigenaar woonde er nog en het was goed onderhouden, we konden er eigenlijk direct instappen zonder veel te doen en dat hadden we nog niet meegemaakt. Het was voor ons ideaal. Er was een lange garage, een werkhuis en grote tuin, een groot kippenhok, een washuis, een koer en een grote veranda. Ruime binnenplaatsen. De slaapkamers waren op een half verdiep, kleine vensters maar groot genoeg. Eens we dit alles gezien hadden was het gauw geklonken en legden we dit vast. Het vorige huisje werd opgezegd en aangezien we niet uitgepakt hadden en het vervoer voor de verhuis direct aanwezig was waren we snel verhuisd zeker met alle hulp erbij. Het eerste wat we hier kochten waren 50 bruinkippen, op aanraden van Charles zijn baas die woonde in Eeklo en die zorgde dat de 50 kippen bij ons kwamen. Het kot voor de kippen was er al dus dat was geen probleem om die 50 kippen onder te brengen. Kort daarop werd de transport firma verkocht aan iemand in Oostende. Mijn schoonbroer had snel weer werk in Boechout in een houtzagerij als mechanieker. Na verloop van tijd begonnen de koppen eieren te leggen en dat waren er veel. Mij schoonvader en wij ook kwamen veel op café op de hoek. En we hadden geluk want Wiske van het café kon heel veel eieren gebruiken, want in die tijd stonden op de toog van een café een pot met hard gekookte eieren die aan de klanten verkochten. En aangezien er veel dokwerkers op café kwamen gingen de eieren snel van de hand. Intussen was Juliette al wat dikker en zwaarder geworden. Van toen in het ziekenhuis tot nu was alles goed verlopen. Mijn schoonvader beloofde 500 BEF (€ 12,5) als het een jongen zou zijn. Een in die tijd een groot bedrag.
woensdag 16 augustus 2017
1952
1952
Nu beginnen we aan 1952. Gerda groeide goed doe en het was een heel mooi kindje en werd 1 jaar. Huilen deed ze nog wel maar ze was verstandig en praatte als de beste voor haar ouderdom. Dries en Marie kwamen ook regelmatig in verlof en gingen naar het noord kasteel en andere vermakelijkheden. We gingen te voet naar de dierentuin want dat was niet ver. Deze keer viel het wel mee in de dierentuin maar eens we naar huis gingen huilde Gerda van de dierentuin tot thuis. Ik duwde de kinderwagen en in de Offerandestraat zeiden de mensen "ocharme dat kindje". Ik duwde maar voort al geïrriteerd zeggende "ocharme ocharme", maar ja de mensen wisten niet beter. Korte tijd later kregen we melding van de huisbaas dat we moesten verhuizen. Hij ging er zelf weer inwonen. We kregen wel weinig tijd maar gezien we toch moesten verhuizen begonnen we direct te zoeken. Na tijdje zoeken vonden we een woning in de Brasschaat even voorbij de kerk (dat huis bestaat niet meer). We kregen een maand gratis om het op te knappen, dat was wel nodig maar we hebben het toch aanvaard. De buitengevel was voor de huisbaas maar binnen was voor ons. Het was een volledige woning en we konden er met zijn allen in. De boel helemaal opgeknapt en we woonden er knus. Mijn schoonbroer had 2 witte duiven meegebracht(S mirrels) voor Gerda. Hij had de duiven wat vroeg losgelaten en die vlogen terug naar de vorige eigenaar. Maar hij kreeg ze wel terug en hield ze dan wat langer vast.
Intussen werd het verlof en we zouden met mijn zus en broer en hun partners met 3 tandems naar Amsterdam rijden. Gerda bleef intussen de hele tijd bij mijn schoonouders. We waren eerst naar Den Haag. In Den Haag aangekomen waren we eerst naar tante Betje en Ome Dirk gereden. We werden er zeer hartelijk ontvangen en konden daar ook blijven slapen met zijn zessen. De overgordijnen zou hij nog van de ramen hebben gehaald om ons toe te dekken, maar dat bleek niet nodig want het was zomer. Het waren heel lieve en sociale mensen. De andere dag nog wat familie bezocht en ook nog laten zien waar wij in Loosduinen hadden gewoond. Nog één nachtje blijven slapen en de volgende dag naar Amsterdam en dit alles met de tandem. In Amsterdam aangekomen, leve de lol, Dries en Marie hadden ervoor gezorgd dat wij met zijn allen konden blijven slapen, hij namelijk van het werk allemaal klapbedjes meegebracht die men op de schepen gebruikt. De volgende dag gingen we de omgeving bezoeken. De kaasmarkt in Alkmaar, Pummerend, Volendam en Amsterdam. In Amsterdam gingen we iets drinken met zijn allen in een café, maar toen toen het op afrekenen aankwam was er een tourné te veel aangerekend. Neel trok de prijslijst van de muur en zie tegen de cafébaas "we gaan dat eens samen uitrekenen". Zo gezegd zo gedaan en hij gaf toe dat hij teveel had aangerekend. Die had natuurlijk gedacht die domme Belgen weten het niet meer dus dat was lachen met zijn allen. Na 5 dagen en nachten reden we terug naar huis. We hadden met zijn allen een sportief en onvergetelijke vakantie gehad. Zonder problemen terug thuisgekomen. Voor de rest wandelde we meestal in het park van Brasschaat want dit was maar net om de hoek. Wat later was het al september en hadden we de Brasschaatse koers die voor onze deur kwam. Mijn schoonbroer Francois was beroepsmilitair en was gelegerd in Polygon en mijn schoonvader zette 's morgens al de deur open voor hem want hij kwam dagelijks een kop koffie drinken, mijn schoonvader zei altijd "hier waakt het leger".
Mijn schoonbroer Charel zijn vriend een verzekeringsmakelaar, vroeg Charel een garage te beginnen omdat hij een goede mecanicien was. Hij zou dan de koop en verkoop voor zijn rekening nemen en voor de klanten zorgen. Het werd een garage in de Veldstraat recht tegenover het toenmalige zwembad. Het huis was groot genoeg voor ons allen dus weer met zijn allen inpakken geblazen en naar de Veldstraat. Verhuiswagens waren geen probleem want onze kennissen zaten in de transport en er was altijd wel hulp in de familie. We woonden naast een café dus gezelligheid troef. De cafébaas deed aan bodybuilding.
Zo gingen we naar het einde van het jaar de feesten weer tegemoet.
Nu beginnen we aan 1952. Gerda groeide goed doe en het was een heel mooi kindje en werd 1 jaar. Huilen deed ze nog wel maar ze was verstandig en praatte als de beste voor haar ouderdom. Dries en Marie kwamen ook regelmatig in verlof en gingen naar het noord kasteel en andere vermakelijkheden. We gingen te voet naar de dierentuin want dat was niet ver. Deze keer viel het wel mee in de dierentuin maar eens we naar huis gingen huilde Gerda van de dierentuin tot thuis. Ik duwde de kinderwagen en in de Offerandestraat zeiden de mensen "ocharme dat kindje". Ik duwde maar voort al geïrriteerd zeggende "ocharme ocharme", maar ja de mensen wisten niet beter. Korte tijd later kregen we melding van de huisbaas dat we moesten verhuizen. Hij ging er zelf weer inwonen. We kregen wel weinig tijd maar gezien we toch moesten verhuizen begonnen we direct te zoeken. Na tijdje zoeken vonden we een woning in de Brasschaat even voorbij de kerk (dat huis bestaat niet meer). We kregen een maand gratis om het op te knappen, dat was wel nodig maar we hebben het toch aanvaard. De buitengevel was voor de huisbaas maar binnen was voor ons. Het was een volledige woning en we konden er met zijn allen in. De boel helemaal opgeknapt en we woonden er knus. Mijn schoonbroer had 2 witte duiven meegebracht(S mirrels) voor Gerda. Hij had de duiven wat vroeg losgelaten en die vlogen terug naar de vorige eigenaar. Maar hij kreeg ze wel terug en hield ze dan wat langer vast.
Intussen werd het verlof en we zouden met mijn zus en broer en hun partners met 3 tandems naar Amsterdam rijden. Gerda bleef intussen de hele tijd bij mijn schoonouders. We waren eerst naar Den Haag. In Den Haag aangekomen waren we eerst naar tante Betje en Ome Dirk gereden. We werden er zeer hartelijk ontvangen en konden daar ook blijven slapen met zijn zessen. De overgordijnen zou hij nog van de ramen hebben gehaald om ons toe te dekken, maar dat bleek niet nodig want het was zomer. Het waren heel lieve en sociale mensen. De andere dag nog wat familie bezocht en ook nog laten zien waar wij in Loosduinen hadden gewoond. Nog één nachtje blijven slapen en de volgende dag naar Amsterdam en dit alles met de tandem. In Amsterdam aangekomen, leve de lol, Dries en Marie hadden ervoor gezorgd dat wij met zijn allen konden blijven slapen, hij namelijk van het werk allemaal klapbedjes meegebracht die men op de schepen gebruikt. De volgende dag gingen we de omgeving bezoeken. De kaasmarkt in Alkmaar, Pummerend, Volendam en Amsterdam. In Amsterdam gingen we iets drinken met zijn allen in een café, maar toen toen het op afrekenen aankwam was er een tourné te veel aangerekend. Neel trok de prijslijst van de muur en zie tegen de cafébaas "we gaan dat eens samen uitrekenen". Zo gezegd zo gedaan en hij gaf toe dat hij teveel had aangerekend. Die had natuurlijk gedacht die domme Belgen weten het niet meer dus dat was lachen met zijn allen. Na 5 dagen en nachten reden we terug naar huis. We hadden met zijn allen een sportief en onvergetelijke vakantie gehad. Zonder problemen terug thuisgekomen. Voor de rest wandelde we meestal in het park van Brasschaat want dit was maar net om de hoek. Wat later was het al september en hadden we de Brasschaatse koers die voor onze deur kwam. Mijn schoonbroer Francois was beroepsmilitair en was gelegerd in Polygon en mijn schoonvader zette 's morgens al de deur open voor hem want hij kwam dagelijks een kop koffie drinken, mijn schoonvader zei altijd "hier waakt het leger".
Mijn schoonbroer Charel zijn vriend een verzekeringsmakelaar, vroeg Charel een garage te beginnen omdat hij een goede mecanicien was. Hij zou dan de koop en verkoop voor zijn rekening nemen en voor de klanten zorgen. Het werd een garage in de Veldstraat recht tegenover het toenmalige zwembad. Het huis was groot genoeg voor ons allen dus weer met zijn allen inpakken geblazen en naar de Veldstraat. Verhuiswagens waren geen probleem want onze kennissen zaten in de transport en er was altijd wel hulp in de familie. We woonden naast een café dus gezelligheid troef. De cafébaas deed aan bodybuilding.
Zo gingen we naar het einde van het jaar de feesten weer tegemoet.
Abonneren op:
Posts (Atom)