1960
Op 13 april 1960 begon men met het bouwen van ons huis hier op de hoek die wij gekozen hadden. Op het kantoor had men altijd de andere kant aanbevolen maar dat wilde ik niet, en toen zei die bediende, als het niet anders kan krijgt ge het perceel dat je wil.
Het was op mijn moeders haar verjaardag dat ze zijn begonnen.
Ik vertelde s'avonds het heugelijke nieuws dat men begonnen was met het bouwen . Na enkele weken stond het gebouw op hoogte. Ondanks mijn vader zijn gebrekkige gezondheid wou hij toch nog eens mee gaan kijken op de zolder. Met een ladder is hij toch nog tot boven geraakt. Een paar weken later is hij toch overleden. Het bracht natuurlijk ook allemaal wat zorgen mee, het is niet altijd zonneschijn.
Ons Gerda wou een groter fiets en wij zegden als Rudi met jouw fiets kan fietsen krijg jij een grotere. Op de hoek hadden ze 2 nieuwe straten gemaakt en Gerda nam haar broertje mee om op haar fiets te leren rijden.
Dat handig manneke was er zo mee weg en Gerda kreeg een grotere fiets. Elke week wandelden we naar onze woning in opbouw om de vordering op te volgen. Ik bouwde al een tuinhuis met materiaal dat mijn schoonvader meenam van de expo van 1958. Er waren ook Disney figuren bij in hout die ik mee verwerkte.
Het huis geraakte verder en verder af. Met bracht de ramen en later de deuren. In oktober werd de sleutel afgeleverd. Albert en Dries hebben nog meegewerkt aan de koer. Albert metste nog de schouw in de linkse voorkamer. Familie en kennissen hebben ons altijd goed geholpen en Charles zorgde altijd voor verhuisvervoer. Kippen moesten we wel achterlaten. Het prefab tuinhuis werd ook al op voorhand verhuist. Het was maar aan vier kanten vast te zetten, dak erop en klaar was Kees.
En op 8 oktober 1960 kwamen we in onze nieuwe woning wonen.
Onze Rudi ging naar een andere school en Gerda bleef waar ze was met haar vriendinnetjes.
De eerst winter was een zeer koude en dat in een huis dat nog moet opwarmen.
vrijdag 18 augustus 2017
1959
1959
Mijn schoonvader maakte kennis met mensen die voor de elektriciteit l'escout werkten aan de vaart.
Deze fabriek werd omgebouwd van kolen naar mazout. Ze waren van de walen en waren niet tevreden in het hotel waar ze verbleven. Mij schoonvader vroeg of wij dat zagen zitten om die bij ons in huis te nemen, ze zouden de prijs van het hotel betalen van maandagavond tot vrijdagmorgen. Onze vrouwen zagen dat wel zitten als bijverdiensten.
Die mannen waren met zijn drieën en die wilden wel eens proberen. Zo gezegd zo gedaan, de week nadien maandagavond om half acht stonden ze voor de deur. Ze vonden het al direct heel plezant. Er was variatie en er was TV en die hadden ze niet in het hotel, daar hadden ze alleen eten en een hotelkamer. s' Avonds konden ze bij ons ook nog iets drinken, in het hotel was dat wel bijbetalend, bij ons inbegrepen.
Ze vroegen of ze de baas ook mochten meenemen maar wij zeiden dat er daar geen plaats voor was. Maar ze vonden het niet erg hem mee op de kamer te leggen gezien die groot genoeg was. Dus een beddeke bij. Trouwens het was maar om te slapen want douchen deden ze op het werk. Het was voor de vrouwen hard werken want ons gezin bestond uit 3 + 4 hotelgasten. Het eten was soep, hoofdgerecht + dessert en later koffie erbij. 's Morgens was er eieren met spek naar keus, daar zorgde mijn schoonmoeder voor.
Ze spraken wel frans maar dat kon mijn schoonvader wel.
s'Avonds was iedereen naar boven en konden de schoofzakken voor de andere dag voor ons en voor die mannen gemaakt worden.
Voor broodbeleg ging ik naar een vleesfabriek dat vroeger schuin over ons was in de Tweemontstraat, het was goedkoper zodoende konden we het beleg er dik opleggen, maar voor de beide huishoudens was dit ook voordeliger.
Die mannen vroegen ook sigaretten en daar zorgde ik ook voor. Ik ging ze halen bij een groothandel in de Zirkstraat en van het profijt daar kochten wij onze eigen sigaretten. Die mannen waren zeer tevreden en zijn 2 jaar gebleven. Het werk was af, het was wel een drukke tijd maar alles ging zijn gewone gang.
Gerda deed haar eerste communie en Dries en Marie natuurlijk mee uitgenodigd op een klein feestje voor de naaste familie.
Juliette was de dag van de communie ziek en Marie zei "dan ga ik wel mee" Ze had nog nooit een kerk bezocht laat staan een mis bijgewoond. De priester belde en Marie zei dat ze "ok Piet, ik wist niet dat ze in de kerk met ijsjes rondkomen".
Verder ging het leven zijn gewone gangetje
Dries en Marie hadden een auto en ombeurt mocht Gerda en Rudi mee op vakantie.
Mijn schoonmoeder moest naar het ziekenhuis met een hartkwaal. Betty werd geopereerd aan haar schouder en Ali kreeg nog een kleintje bij (Marc) terwijl haar oudste zoontje (Ludo) een longontsteking kreeg.
In het weekeinde zouden we dan op bezoek gaan. We vertrokken 's morgens om 10u naar het kinderziekenhuis bezoek van 12 tot 13u, vandaar naar Betty, bezoek van 14u tot 16u en daarna naar Merksem naar Ali die daar in het ziekenhuis lag en dit allemaal met bus en tram. We waren 's avonds bekaf. Voor de kinderen hun eten had mijn schoonmoeder gezorgd en ook voor ons. Mijn schoonmoeder kwam terug op haar plooi, maar met mijn vader ging het niet zo goed. Hij kreeg bij ons een bloeding en moest dringend naar het ziekenhuis. In die tijd was het moeilijk om te telefoneren dus Juliette naar het café op de hoek en dit op een zaterdagavond, het was volle bak. Maar de mannen van het café hebben direct het orgel, dat vlak naast de telefoon stond afgezet zodat Juliette rustig kon bellen.
Ambulance opgebeld en ik en mijn vader naar het ziekenhuis. Na 3d ziekenhuis bolde hij het daar af op afraden van de doktors.
Rond die periode kwam de huisbaas met de melding dat ons huis zou verkocht worden. Het was nu eind 1959 en we moesten weer op zoek naar iets anders. We hadden ook de kans om het huis te kopen, maar dat huis stond in onteigening sinds 1932, en de kans bestond dat we dan 8m achteruit zouden moeten en dat risico wilden wij niet lopen.
Op zekere ochtend ging ik werken en op de plaats waar ik nu woon, Maurits Luyckxstraat 2, stond een bord van GEBO, we bouwen hiervoor 315000 BEF (€ 8676!)
Ik kom 's avonds thuis en vertelde dat, dus wij erop af met de tandem. Nadien naar het bureau, daar vertelde men dat er nog 10000 BEF (€ 2500) bijkwam voor een tussenwoning. Mijn schoonvader en wij vonden dat we beter een hoekhuis konden kopen, daar kwam dan nog 3 meter grond bij voor een garage op te bouwen. Omdat wij in die tijd al met auto's en brommers bezig waren besloten wij een hoekhuis te kopen met de financiële hulp van mijn schoonouders. Ook hadden wij ons voorschot bij elkaar gekregen met het houden van onze kostgangers.
Intussen had Charles een vrouwtje leren kennen Judith met haar dochtertje Yvette en is daar gaan bijwonen.
René had intussen de vrouw van zijn beste vriend afgenomen en is daar mee gaan samenwonen, dus 2 mannen minder in huis en 2 vrouwen meer in de omgang.
Mijn schoonvader maakte kennis met mensen die voor de elektriciteit l'escout werkten aan de vaart.
Deze fabriek werd omgebouwd van kolen naar mazout. Ze waren van de walen en waren niet tevreden in het hotel waar ze verbleven. Mij schoonvader vroeg of wij dat zagen zitten om die bij ons in huis te nemen, ze zouden de prijs van het hotel betalen van maandagavond tot vrijdagmorgen. Onze vrouwen zagen dat wel zitten als bijverdiensten.
Die mannen waren met zijn drieën en die wilden wel eens proberen. Zo gezegd zo gedaan, de week nadien maandagavond om half acht stonden ze voor de deur. Ze vonden het al direct heel plezant. Er was variatie en er was TV en die hadden ze niet in het hotel, daar hadden ze alleen eten en een hotelkamer. s' Avonds konden ze bij ons ook nog iets drinken, in het hotel was dat wel bijbetalend, bij ons inbegrepen.
Ze vroegen of ze de baas ook mochten meenemen maar wij zeiden dat er daar geen plaats voor was. Maar ze vonden het niet erg hem mee op de kamer te leggen gezien die groot genoeg was. Dus een beddeke bij. Trouwens het was maar om te slapen want douchen deden ze op het werk. Het was voor de vrouwen hard werken want ons gezin bestond uit 3 + 4 hotelgasten. Het eten was soep, hoofdgerecht + dessert en later koffie erbij. 's Morgens was er eieren met spek naar keus, daar zorgde mijn schoonmoeder voor.
Ze spraken wel frans maar dat kon mijn schoonvader wel.
s'Avonds was iedereen naar boven en konden de schoofzakken voor de andere dag voor ons en voor die mannen gemaakt worden.
Voor broodbeleg ging ik naar een vleesfabriek dat vroeger schuin over ons was in de Tweemontstraat, het was goedkoper zodoende konden we het beleg er dik opleggen, maar voor de beide huishoudens was dit ook voordeliger.
Die mannen vroegen ook sigaretten en daar zorgde ik ook voor. Ik ging ze halen bij een groothandel in de Zirkstraat en van het profijt daar kochten wij onze eigen sigaretten. Die mannen waren zeer tevreden en zijn 2 jaar gebleven. Het werk was af, het was wel een drukke tijd maar alles ging zijn gewone gang.
Gerda deed haar eerste communie en Dries en Marie natuurlijk mee uitgenodigd op een klein feestje voor de naaste familie.
Juliette was de dag van de communie ziek en Marie zei "dan ga ik wel mee" Ze had nog nooit een kerk bezocht laat staan een mis bijgewoond. De priester belde en Marie zei dat ze "ok Piet, ik wist niet dat ze in de kerk met ijsjes rondkomen".
Verder ging het leven zijn gewone gangetje
Dries en Marie hadden een auto en ombeurt mocht Gerda en Rudi mee op vakantie.
Mijn schoonmoeder moest naar het ziekenhuis met een hartkwaal. Betty werd geopereerd aan haar schouder en Ali kreeg nog een kleintje bij (Marc) terwijl haar oudste zoontje (Ludo) een longontsteking kreeg.
In het weekeinde zouden we dan op bezoek gaan. We vertrokken 's morgens om 10u naar het kinderziekenhuis bezoek van 12 tot 13u, vandaar naar Betty, bezoek van 14u tot 16u en daarna naar Merksem naar Ali die daar in het ziekenhuis lag en dit allemaal met bus en tram. We waren 's avonds bekaf. Voor de kinderen hun eten had mijn schoonmoeder gezorgd en ook voor ons. Mijn schoonmoeder kwam terug op haar plooi, maar met mijn vader ging het niet zo goed. Hij kreeg bij ons een bloeding en moest dringend naar het ziekenhuis. In die tijd was het moeilijk om te telefoneren dus Juliette naar het café op de hoek en dit op een zaterdagavond, het was volle bak. Maar de mannen van het café hebben direct het orgel, dat vlak naast de telefoon stond afgezet zodat Juliette rustig kon bellen.
Ambulance opgebeld en ik en mijn vader naar het ziekenhuis. Na 3d ziekenhuis bolde hij het daar af op afraden van de doktors.
Rond die periode kwam de huisbaas met de melding dat ons huis zou verkocht worden. Het was nu eind 1959 en we moesten weer op zoek naar iets anders. We hadden ook de kans om het huis te kopen, maar dat huis stond in onteigening sinds 1932, en de kans bestond dat we dan 8m achteruit zouden moeten en dat risico wilden wij niet lopen.
Op zekere ochtend ging ik werken en op de plaats waar ik nu woon, Maurits Luyckxstraat 2, stond een bord van GEBO, we bouwen hiervoor 315000 BEF (€ 8676!)
Ik kom 's avonds thuis en vertelde dat, dus wij erop af met de tandem. Nadien naar het bureau, daar vertelde men dat er nog 10000 BEF (€ 2500) bijkwam voor een tussenwoning. Mijn schoonvader en wij vonden dat we beter een hoekhuis konden kopen, daar kwam dan nog 3 meter grond bij voor een garage op te bouwen. Omdat wij in die tijd al met auto's en brommers bezig waren besloten wij een hoekhuis te kopen met de financiële hulp van mijn schoonouders. Ook hadden wij ons voorschot bij elkaar gekregen met het houden van onze kostgangers.
Intussen had Charles een vrouwtje leren kennen Judith met haar dochtertje Yvette en is daar gaan bijwonen.
René had intussen de vrouw van zijn beste vriend afgenomen en is daar mee gaan samenwonen, dus 2 mannen minder in huis en 2 vrouwen meer in de omgang.
1958
1958
Onze Rudi was ook wel een slim ventje en handig met een trapautootje, een step een een fietsje. Ook met rolschaatsen konden ze overweg, helm op en vertrekken.
Maar het alles gebeurde in de garage want die was lang genoeg en op de koer.
Intussen gingen we veel naar kennissen en buurtfeesten die sinds de bevrijdingsfeesten steeds werden gedaan.
In Deurne was er ook zo'n feestje en daar was een autowedstrijdje voor kinderen. Aangezien hij wel de kleinste was en jongste lieten we hem toch meedoen. Aangezien hij goed met zo'n autootje kon rijden zagen wij daar geen problemen in om te laten meerijden tegen grotere en oudere kinderen. Resultaat hij won nog ook.
Hij was toen ongeveer 3 jaar oud en Gerda was heel fier op haar broertje. Een paar maanden later kreeg Rudi kinkhoest, geen leuke tijd.
De Jef vroeg wel eens of hij Rudi mee mocht nemen om te wandelen want Rudi kon zo gezellig babbelen en Rudi ging dan mee een pintje pakken!
Juliette dacht dat dat om te lachen was en ging eens in het café zien en daar zat Rudi met een klein pintje aan de toog. Een pintje met een oor en supertrots. De wandelingen zijn gebleven maar de pintjes waren gedaan want dat was teveel van het goede.
Dries en Marie kwamen geregeld op bezoek en intussen is Rudi 3 jaar. Hij gaat intussen naar school, dat ging heel vlot.
Gerda ging naar het eerste studiejaar en dat ging ook prima, vanaf de eerste dag begonnen ze al met te lezen. Wat letters in een doosje en alle dagen kwamen daar wat meer. Er werden dan zinnetjes mee gemaakt en met kerstmis kon ze lezen. Ze kwam thuis met een diploma : ik kan lezen.
Ik had de krant vast en er waren aan de postbodes nieuwe uniformen bedeeld, ik zie tegen Gerda : "oh gij kunt lezen" en ik zei lees dan maar eens dit woord. Vlot zei ze "uniform", ik zei "jij kunt lezen" want dat woord was toch een woord dat ze nog nooit gezien of gehoord had.
Mijn bompa was onze beste vriend. Op een warme dag beloofde hij crème glace zelf te maken. Op een morgen bracht een ijsman een blok ijs van meer dan een halve meter lang, 20x20 vierkante meter. Moe (mijn moeder) liet de ijsblok in de garage leggen want mijn bompa moest nog even weg. Maar hoe langer hij wegbleef hoe kleiner de ijsblok werden hoe kwader de bomma werd. Het water liep intussen al onder de deur van de garage uit. Dus resultaat geen ijs want alles was gesmolten. Hij heeft dan maar aan alle kinderen frieten beloofd in een puntzak, en dat waren er 7. Hij is direct aardappelen beginnen schillen en heeft 3u staan bakken en al die tijd hebben de kinderen met die puntzak rondgelopen tot de frieten klaar waren.
Zo ging de tijd voorbij en de feestdagen waren om.
Onze Rudi was ook wel een slim ventje en handig met een trapautootje, een step een een fietsje. Ook met rolschaatsen konden ze overweg, helm op en vertrekken.
Maar het alles gebeurde in de garage want die was lang genoeg en op de koer.
Intussen gingen we veel naar kennissen en buurtfeesten die sinds de bevrijdingsfeesten steeds werden gedaan.
In Deurne was er ook zo'n feestje en daar was een autowedstrijdje voor kinderen. Aangezien hij wel de kleinste was en jongste lieten we hem toch meedoen. Aangezien hij goed met zo'n autootje kon rijden zagen wij daar geen problemen in om te laten meerijden tegen grotere en oudere kinderen. Resultaat hij won nog ook.
Hij was toen ongeveer 3 jaar oud en Gerda was heel fier op haar broertje. Een paar maanden later kreeg Rudi kinkhoest, geen leuke tijd.
De Jef vroeg wel eens of hij Rudi mee mocht nemen om te wandelen want Rudi kon zo gezellig babbelen en Rudi ging dan mee een pintje pakken!
Juliette dacht dat dat om te lachen was en ging eens in het café zien en daar zat Rudi met een klein pintje aan de toog. Een pintje met een oor en supertrots. De wandelingen zijn gebleven maar de pintjes waren gedaan want dat was teveel van het goede.
Dries en Marie kwamen geregeld op bezoek en intussen is Rudi 3 jaar. Hij gaat intussen naar school, dat ging heel vlot.
Gerda ging naar het eerste studiejaar en dat ging ook prima, vanaf de eerste dag begonnen ze al met te lezen. Wat letters in een doosje en alle dagen kwamen daar wat meer. Er werden dan zinnetjes mee gemaakt en met kerstmis kon ze lezen. Ze kwam thuis met een diploma : ik kan lezen.
Ik had de krant vast en er waren aan de postbodes nieuwe uniformen bedeeld, ik zie tegen Gerda : "oh gij kunt lezen" en ik zei lees dan maar eens dit woord. Vlot zei ze "uniform", ik zei "jij kunt lezen" want dat woord was toch een woord dat ze nog nooit gezien of gehoord had.
Mijn bompa was onze beste vriend. Op een warme dag beloofde hij crème glace zelf te maken. Op een morgen bracht een ijsman een blok ijs van meer dan een halve meter lang, 20x20 vierkante meter. Moe (mijn moeder) liet de ijsblok in de garage leggen want mijn bompa moest nog even weg. Maar hoe langer hij wegbleef hoe kleiner de ijsblok werden hoe kwader de bomma werd. Het water liep intussen al onder de deur van de garage uit. Dus resultaat geen ijs want alles was gesmolten. Hij heeft dan maar aan alle kinderen frieten beloofd in een puntzak, en dat waren er 7. Hij is direct aardappelen beginnen schillen en heeft 3u staan bakken en al die tijd hebben de kinderen met die puntzak rondgelopen tot de frieten klaar waren.
Zo ging de tijd voorbij en de feestdagen waren om.
1956
1956
Ondertussen heeft Charles een TV gekocht waar heel de familie van profiteerde. Tevens waren weinig mensen in die tijd die zo'n toestel hadden en veel mensen kwamen dan bij ons om te komen kijken. Staf Huiskens de man van het café op de hoek, ook iemand van het werk wilde wel komen kijken en ook nog verschillende andere mensen. Ons huishouden werd ook nog vergroot met de komst van René. Het was de zoon van vrienden van mijn schoonouders maar die overleden zodat René, die 1,5j was bij ons kwam inwonen. We beschouwden hem als een klein broertje.
Daar hij geen familie had moest hij naar een weeshuis waar ik hem ook dikwijls ging halen met de tandem. Later ging hij naar het leger en daarna mocht hij niet meer naar het weeshuis, zodoende kwam hij bij ons want hij beschouwde ons als zijn familie.
Weer één die een lief ging zoeken zoals mijn schoonbroer die nog steeds geen vast relatie had. Mijn schoonvader zei "hij is zo lang aan het ziften dat hij het kaf gaat overhouden", maar dat zien we nog wel.
Voor ons wat het natuurlijk altijd variatie.
Gerda vond het niet eerlijk dat "die kleine snotneus" langer mocht opblijven en bij de TV stond en zij naar boven moest, ja bedtijd geblazen.
Ondertussen had Gerda een keelontsteking en de doktor vond dat haar amandelen te groot waren en dat die eruit moesten. Dus afspraak 's morgens in het ziekenhuis. Juliette en Gerda met de tram want ze moest er al om 8u zijn, waar mijn zus Annie er ook al was met 2 kinderen van haar (Johnny en José?). Kindjes uitgekleed en naar de operatiekamer en om 14u mochten ze terug afgehaald worden. Met de ambulance naar huis, waar ze natuurlijk verwend werden met een crème glace en ijsdrank. Ze was een moedig meisje en er snel bovenop.
Marie en Dries hebben intussen een auto gekocht, een tweede hands VW, bruine kleur. Ze zouden Gerda een paar weken meenemen, want ze zeiden het zijn ook onze kinderen gezien Dries en Marie geen kinderen meer konden krijgen.
We hadden onze handen vol, Gerda intussen verjaard en ik werkte in de tuin en kweekte sla, prinsessen, snijbonen en worteltjes.
Op een mooie zomerse dag was Gerda in de tuin aan het spelen maar kort daarna kwam ze beteuterd binnen.
Ik zag dat er iets was en vroeg wat er scheelde. Ze zei "ik mag van die mijnheer niet meer in de tuin spelen".
Ik nam Gerda mee en ging naar achter en daar stond de aangrenzende buurma op zijn duivenhok. Ik vroeg hem of hij de kleine had weggestuurd. Hij zei "ja, dat is voor mijn duiven". Ik zette mij neer in de tuin en liet Gerda spelen. Hij kon daar niet mee lachen maar dat kon mij geen barst schelen. Het is ook nooit meer goedgekomen met de buurman, maar ik heb er nooit misbruik van gemaakt om zondags Gerda express in de tuin te laten spelen, maar alleszins zong hij een tandje lager.
Ook met die vader van het café lag ik in het piket want met de komst van de TV had ik een antenne op het kippenhok geplaatst, en hij vroeg aan mij schoonvader of ik aan de spandraden geen kurkenstoppen wou zetten.
Juliette repliceerde aan Jef of hij onder zijn duiven hun gat geen pottekes wou hangen want die scheten op onze was.
Ik heb dan ook nooit geen kurken geplaatst.
Uiteindelijk kwamen we met de Jef van het café goed overeen.
Intussen groeide onze Rudi flink op en na een jaar kon hij al lopen en goed praten. Er waren maar een paar letters die hij niet zo goed kon zeggen namelijk radio werd raddero.
Bij Gerda was het indertijd ook de R die ze niet zo goed kon zeggen.
Ondertussen heeft Charles een TV gekocht waar heel de familie van profiteerde. Tevens waren weinig mensen in die tijd die zo'n toestel hadden en veel mensen kwamen dan bij ons om te komen kijken. Staf Huiskens de man van het café op de hoek, ook iemand van het werk wilde wel komen kijken en ook nog verschillende andere mensen. Ons huishouden werd ook nog vergroot met de komst van René. Het was de zoon van vrienden van mijn schoonouders maar die overleden zodat René, die 1,5j was bij ons kwam inwonen. We beschouwden hem als een klein broertje.
Daar hij geen familie had moest hij naar een weeshuis waar ik hem ook dikwijls ging halen met de tandem. Later ging hij naar het leger en daarna mocht hij niet meer naar het weeshuis, zodoende kwam hij bij ons want hij beschouwde ons als zijn familie.
Weer één die een lief ging zoeken zoals mijn schoonbroer die nog steeds geen vast relatie had. Mijn schoonvader zei "hij is zo lang aan het ziften dat hij het kaf gaat overhouden", maar dat zien we nog wel.
Voor ons wat het natuurlijk altijd variatie.
Gerda vond het niet eerlijk dat "die kleine snotneus" langer mocht opblijven en bij de TV stond en zij naar boven moest, ja bedtijd geblazen.
Ondertussen had Gerda een keelontsteking en de doktor vond dat haar amandelen te groot waren en dat die eruit moesten. Dus afspraak 's morgens in het ziekenhuis. Juliette en Gerda met de tram want ze moest er al om 8u zijn, waar mijn zus Annie er ook al was met 2 kinderen van haar (Johnny en José?). Kindjes uitgekleed en naar de operatiekamer en om 14u mochten ze terug afgehaald worden. Met de ambulance naar huis, waar ze natuurlijk verwend werden met een crème glace en ijsdrank. Ze was een moedig meisje en er snel bovenop.
Marie en Dries hebben intussen een auto gekocht, een tweede hands VW, bruine kleur. Ze zouden Gerda een paar weken meenemen, want ze zeiden het zijn ook onze kinderen gezien Dries en Marie geen kinderen meer konden krijgen.
We hadden onze handen vol, Gerda intussen verjaard en ik werkte in de tuin en kweekte sla, prinsessen, snijbonen en worteltjes.
Op een mooie zomerse dag was Gerda in de tuin aan het spelen maar kort daarna kwam ze beteuterd binnen.
Ik zag dat er iets was en vroeg wat er scheelde. Ze zei "ik mag van die mijnheer niet meer in de tuin spelen".
Ik nam Gerda mee en ging naar achter en daar stond de aangrenzende buurma op zijn duivenhok. Ik vroeg hem of hij de kleine had weggestuurd. Hij zei "ja, dat is voor mijn duiven". Ik zette mij neer in de tuin en liet Gerda spelen. Hij kon daar niet mee lachen maar dat kon mij geen barst schelen. Het is ook nooit meer goedgekomen met de buurman, maar ik heb er nooit misbruik van gemaakt om zondags Gerda express in de tuin te laten spelen, maar alleszins zong hij een tandje lager.
Ook met die vader van het café lag ik in het piket want met de komst van de TV had ik een antenne op het kippenhok geplaatst, en hij vroeg aan mij schoonvader of ik aan de spandraden geen kurkenstoppen wou zetten.
Juliette repliceerde aan Jef of hij onder zijn duiven hun gat geen pottekes wou hangen want die scheten op onze was.
Ik heb dan ook nooit geen kurken geplaatst.
Uiteindelijk kwamen we met de Jef van het café goed overeen.
Intussen groeide onze Rudi flink op en na een jaar kon hij al lopen en goed praten. Er waren maar een paar letters die hij niet zo goed kon zeggen namelijk radio werd raddero.
Bij Gerda was het indertijd ook de R die ze niet zo goed kon zeggen.
9 AUGUSTUS 1955 - RUDI JULIEN CHARLES BOERS
9 AUGUSTUS 1955 - RUDI (JULIEN CHARLES) BOERS
Eindelijk was het zover en op 9 augustus 1955 's morgens vroeg begonnen de weeën. Ik op weg om een taxi te halen. Ik kwam buiten en de eerste auto waar ik mijn duim voor opstak stopte en bracht me naar de taxiplaats. Ik met de taxi naar huis en Juliette opgehaald en naar het moederhuis Bartholomeus. Eens daar aangekomen wou ik nog wachten maar men zei dat het nog lang zou duren. Volgens Juliette haar dossier mocht men niets geven om het verloop te versnellen. En na was wachten was het om 15u zover, er kwam een flinke baby van 4 kilo ter wereld. Een verpleegster liet hem zien en hij zag er grauw en verfrommeld uit. Ze hebben hem wel een tik moeten geven om eens een kreet te ontlokken. Ik vroeg direct naar zijn oogjes en die waren goed. Het waren wel spannende momenten aangezien het 4 maanden geleden een beetje panikerend was.
's middags om 14u ging ik terug naar het ziekenhuis
En toen ik aankwam vertelde men mij dat ze nog op de verloskamer lag en dat men mij zou verwittigen als het zover was. Dus wachten. Er lagen wat boekjes om de tijd te doden en zo werd het al halfvier, bezoektijd was bijna voorbij. Ik ging dan maar eens terug horen aan een verpleegster. Oh zei die, die ligt al te bekomen op de kamer. Men was vergeten dit te melden. Het zou gekomen zijn met het wisselen tijdens de schiften van de verpleegsters.
Dus ik direct naar de kamer naar moeder en kind. Eerst de mamma feliciteren en die vroeg heb je hem al gezien. Ja dus keek ik in de wieg en vroeg of ze geen verkeerde in de wieg hadden gelegd want ik zag een verfrommeld lelijke baby liggen in de wieg, net of het te lang in het water had gelegen. Maar de verpleegster stelde me gerust met de mededeling dat dit maar een paar dagen zou duren en dat dit wel zou bijtrekken. 's Avonds ging ik met mijn schoonvader en Gerda naar het moederhuis. Mijn schoonvader zwaaide al met het briefje van 500 BEF want het was een jongen. We vragen aan Gerda wat zij van haar broertje vond en ze vond het maar een plat smoeleke maar de naam RUDI vond ze wel mooi. Mijn schoonbroer Charles was peter en tante Julia was meter. Het was een braaf kindje, graag aan de borst. Na enkele bezoeken en doopfeest gingen we terug naar huis. Na een dag of 10 was Rudi helemaal bijgetrokken en zag hij er heel fris en pienter uit, echt een schoon ventje. Ook heb ik hem na een paar dagen laten inschrijven op de gemeente. De ambtenaar vroeg naar de naam van het kind
Rudi Julien Charles Boers. Oh zei hij Rudolf of Rudiger. Dolf al zeker niet zei ik. De ambtenaar zei, je bent Nederlander je een bewijs krijgt dan in Nederland Rudi toegestaan is kan het wel. Dat was zeker toegestaan want een neef van mij had de naam Rudi.
Al goed dat ik met de auto was en reed naar het consulaat aan de oever. Daar wilde men eerst naar Nederland bellen en ik dat zou moeten betalen. Ik reageerde dat ik op Nederlands grondgebied was en dat men dat hier moest weten. Het telefoongesprek heb ik niet moeten betalen maar het formulier wel. Daar nam ik genoegen mee, maar eerst betalen! Uiteindelijk kwam alles in orde en ik 50 BEF. Ik weer terug naar het gemeentehuis met het papier en het was in orde, onze zoon heette Rudi Julien Charles.
Alles ging terug zijn normale gang. Gerda ging terug naar een nieuwe school. Intussen was Gerda 4,5 jaar. Het huilen is intussen voorbij en zij is nu een heel sterk en verstandig kind. De nieuwe school viel heel goed mee en ze was heel fier op haar broertje. Haar broertje kreeg borstvoeding tot hij 10 weken was. Met Gerda kregen we wat last van kinderziektes maar misschien had dat te maken met de nieuwe school.
Ondertussen naderden de verjaardagen en de feestdagen.
Eindelijk was het zover en op 9 augustus 1955 's morgens vroeg begonnen de weeën. Ik op weg om een taxi te halen. Ik kwam buiten en de eerste auto waar ik mijn duim voor opstak stopte en bracht me naar de taxiplaats. Ik met de taxi naar huis en Juliette opgehaald en naar het moederhuis Bartholomeus. Eens daar aangekomen wou ik nog wachten maar men zei dat het nog lang zou duren. Volgens Juliette haar dossier mocht men niets geven om het verloop te versnellen. En na was wachten was het om 15u zover, er kwam een flinke baby van 4 kilo ter wereld. Een verpleegster liet hem zien en hij zag er grauw en verfrommeld uit. Ze hebben hem wel een tik moeten geven om eens een kreet te ontlokken. Ik vroeg direct naar zijn oogjes en die waren goed. Het waren wel spannende momenten aangezien het 4 maanden geleden een beetje panikerend was.
's middags om 14u ging ik terug naar het ziekenhuis
En toen ik aankwam vertelde men mij dat ze nog op de verloskamer lag en dat men mij zou verwittigen als het zover was. Dus wachten. Er lagen wat boekjes om de tijd te doden en zo werd het al halfvier, bezoektijd was bijna voorbij. Ik ging dan maar eens terug horen aan een verpleegster. Oh zei die, die ligt al te bekomen op de kamer. Men was vergeten dit te melden. Het zou gekomen zijn met het wisselen tijdens de schiften van de verpleegsters.
Dus ik direct naar de kamer naar moeder en kind. Eerst de mamma feliciteren en die vroeg heb je hem al gezien. Ja dus keek ik in de wieg en vroeg of ze geen verkeerde in de wieg hadden gelegd want ik zag een verfrommeld lelijke baby liggen in de wieg, net of het te lang in het water had gelegen. Maar de verpleegster stelde me gerust met de mededeling dat dit maar een paar dagen zou duren en dat dit wel zou bijtrekken. 's Avonds ging ik met mijn schoonvader en Gerda naar het moederhuis. Mijn schoonvader zwaaide al met het briefje van 500 BEF want het was een jongen. We vragen aan Gerda wat zij van haar broertje vond en ze vond het maar een plat smoeleke maar de naam RUDI vond ze wel mooi. Mijn schoonbroer Charles was peter en tante Julia was meter. Het was een braaf kindje, graag aan de borst. Na enkele bezoeken en doopfeest gingen we terug naar huis. Na een dag of 10 was Rudi helemaal bijgetrokken en zag hij er heel fris en pienter uit, echt een schoon ventje. Ook heb ik hem na een paar dagen laten inschrijven op de gemeente. De ambtenaar vroeg naar de naam van het kind
Rudi Julien Charles Boers. Oh zei hij Rudolf of Rudiger. Dolf al zeker niet zei ik. De ambtenaar zei, je bent Nederlander je een bewijs krijgt dan in Nederland Rudi toegestaan is kan het wel. Dat was zeker toegestaan want een neef van mij had de naam Rudi.
Al goed dat ik met de auto was en reed naar het consulaat aan de oever. Daar wilde men eerst naar Nederland bellen en ik dat zou moeten betalen. Ik reageerde dat ik op Nederlands grondgebied was en dat men dat hier moest weten. Het telefoongesprek heb ik niet moeten betalen maar het formulier wel. Daar nam ik genoegen mee, maar eerst betalen! Uiteindelijk kwam alles in orde en ik 50 BEF. Ik weer terug naar het gemeentehuis met het papier en het was in orde, onze zoon heette Rudi Julien Charles.
Alles ging terug zijn normale gang. Gerda ging terug naar een nieuwe school. Intussen was Gerda 4,5 jaar. Het huilen is intussen voorbij en zij is nu een heel sterk en verstandig kind. De nieuwe school viel heel goed mee en ze was heel fier op haar broertje. Haar broertje kreeg borstvoeding tot hij 10 weken was. Met Gerda kregen we wat last van kinderziektes maar misschien had dat te maken met de nieuwe school.
Ondertussen naderden de verjaardagen en de feestdagen.
1953 - Augustus 1955
1953 - Augustus 1955 -
Met Gerda was het een beetje sukkelen met ziektes en een oorontsteking, daar zijn we dan mee naar de specialist geweest. Ik kreeg een nierontsteking en Juliette kreeg een keelontsteking en moest spuiten krijgen. In die maand hadden we 30 briefjes van ziekenhuizen en doktors en was het wel een moeilijke periode.
Gerda ging voor de eerste maal naar school. Dat viel tamelijk mee want ze had een vriendje van de winkel. Mijn schoonbroer leerde me autorijden want dat kon wel eens van pas komen. Dus 's avonds na het werk gingen dan rijden aan den Antwerp. Ik was nogal een handige jongen en was er rap mee weg. 's Avonds hielp ik ook mee met herstellingen en leerde zodanig weer wat bij. Rijk worden was er niet bij want het was meer vriendendienst.
Onze bekendste klant was Charel Janssens een bekend toneel en filmartiest. Zo gingen de weken voorbij en plots stond zijn oude baas aan de deur en die vroeg "of hij aub wilde terugkomen" want hij had nieuwe tractors en geen schulden meer. Dat lokte mijn schoonbroer wel aan.
Hij was een goede chauffeur maar ook wel een goede mechanieker en in de garage had ik ook veel geleerd met mee te helpen aan de auto's, camions van Hercules en Mercedes.
Die baas had een grote garage in de Braziliëstraat op het eilandje.
Hij had ook 2 grote Mercedes vrachtwagens gekocht. Naast de garage was er ook een grote woning waar we weer met zijn allen konden wonen. Dus weer behangen en schilderen maar we zagen er toekomst in.
Gerda daar naar school. Er was ook nog een firma Transafi en die zorgde mee voor de ladingen. Het waren 2 broers van Leuven.
Juliette deed zowat de conciergewerk want als er niemand was nam Juliette de telefoon op. Ik bleef gewoon werken en mijn schoonvader ging werken bij Van de Weghe als kraanman. Op een keer kreeg hij werk aan zee om die pier mee aan te leggen. Het was zomer en mijn schoonvader nam zijn vrouw en Gerda mee naar de zee. Dat was in West Kapellen. Eerst was het een hotel maar later in een café logement. De tijd vloog voorbij en er gebeurde altijd wel wat. Als het druk was reed ik ook al eens mee naar de dokken om te laden of te lossen. Terwijl wij moesten wachten leerde ik met Yvan te manoeuvreren met traktor en remork, dat was plezant. Dries en Marie kwamen ook regelmatig op bezoek en het gebeurde dat de broer van Dries aan kaai 17 lag met een boot en dan gingen we wel eens dat schip bezoeken. Als we blokje omwandelden waren we bijna ??? huis voor Noorse café's, Zweedse, zowat uit alle landen van zeevaarders die naar die café's kwamen. Nooit of nooit hebben wij ons ongerust gevoeld, onze deur was dag en nacht open. Als Marie en Dries op bezoek waren gingen we wel regelmatig naar café's waar optredens waren. Het waren de café's Moulin Rouge, Adam en Eva en den Dove. Het waren optredens met mooie meisjes en in het laat wel veel naakt. Gerda ging regelmatig naar school over de Londen brug. s' Avonds werd ze wel eens afgehaald met de auto's met Juliette en de mannen van de bureau. Zo gingen we stilletjes naar de feestdagen toe.
In januari ging Juliette naar de doktor en het was weer zover, ze was zwanger. Het leven ging gewoon verder maar de firma Transeurop had nooit geen geld maar altijd hoop. Want de baas ging eens tanken in Edegem en de man aan het tankstation verwittigde hem dat hij de baas eens moest waarschuwen om te betalen want dat hij anders geen mazout meer kreeg! De baas zie "ik zal het eens tegen den baas zeggen" en zo begon de aftakeling weer. De deurwaarders kwamen de één na de andere maar de baas zie dat dat allemaal wel in orde zou komen. Ook wilde men eens auto van ons in beslag nemen maar omdat we konden bewijzen dat dat mijn auto was (de auto van Charles stond op mijn naam) ging dat niet. Ze hebben dan maar een remorque aan. Ze zijn heel dikwijls komen opdagen maar nooit werd nog iets aangeslagen. De baas betaalde wel heel veel domme boetes die makkelijk hadden kunnen voorkomen worden met op tijd te betalen. Op een gegeven dag kreeg Juliette telefoon van de huisbaas en die vroeg of wij wisten dat wij het pand diende te verlaten. De baas had al 6 maanden zijn huur niet betaald, en het was een gerechtelijke beslissing. De baas gaf geen gevolg aan aangetekende brieven en telefoons en zodoende was het zover gekomen. Intussen was Juliette al 4-5m zwanger. Op een avond was mijn moeder de krant aan het lezen en plots zat ze onder het bloed. Direct de doktor gebeld en ze moest direct naar het ziekenhuis. Mijn schoonbroer, ik en Juliette direct naar het ziekenhuis in de Vinckenstraat. Vanaf dat we wisten dat Juliette zwanger was, was zij direct gestopt met roken. Ik zie "wat gij kunt kan ik ook". In het ziekenhuis aangekomen werd ze direct onderzocht. Het onderzoek gebeurde door een 5-tal verpleegsters waarvan één in verbinding stond met de doktor, anderen waren op zoek naar de hartslag van de baby. Als men dat gevonden had, kwam de doktor en die besliste dat ze nog 4d moest blijven om de sluiting goed op te volgen en het kindje te kunnen behouden. Ik en Charles zaten al die tijd in de wachtkamer. Charles rookte en gaf mij ook een sigaret en zodoende ben ik terug beginnen roken. Na 4d konden we terug naar huis maar Juliette moest het rustig aandoen. Bij dit alles moesten we wel op zoek naar een nieuwe woonst. Dus ik met mijn schoonmoeder met de auto op zoek naar een woonst. Na wat zoeken vonden we een woonst in de Stanny Meeuwislei. Aan verhuiswagen geen gebrek want we konden alles op een platte remorque kwijt. We verhuisden zaterdags en zondags. Volk genoeg om te verhuizen met schoonbroers en familie.
Toen we met de eerste verhuis in de woning aankwamen zagen we dat het een zeer vochtige woning was. We besloten het hoogstnodige uit te pakken en dan verder zoeken naar een andere woning, want om hier een pasgeboren te slapen te leggen was niet geschikt. De kamer waar het zou moeten slapen stond de schimmel op de muren een meter hoog. Gerda deden we niet naar school want we wisten niet wat de toekomst zou brengen en waar we terecht gingen komen.
Mijn schoonmoeder ging naar de gemeente om ons te laten overschrijven. Ze deed dit te voet en wanneer ze terugkwam zag ze een woning te huur staan in de Eethuisstraat met een poort van een garage. Het was 2 huizen van café de Calixberge. Thuisgekomen vertelde ze wat ze gezien had en wij direct daar naartoe. De eigenaar woonde er nog en het was goed onderhouden, we konden er eigenlijk direct instappen zonder veel te doen en dat hadden we nog niet meegemaakt. Het was voor ons ideaal. Er was een lange garage, een werkhuis en grote tuin, een groot kippenhok, een washuis, een koer en een grote veranda. Ruime binnenplaatsen. De slaapkamers waren op een half verdiep, kleine vensters maar groot genoeg. Eens we dit alles gezien hadden was het gauw geklonken en legden we dit vast. Het vorige huisje werd opgezegd en aangezien we niet uitgepakt hadden en het vervoer voor de verhuis direct aanwezig was waren we snel verhuisd zeker met alle hulp erbij. Het eerste wat we hier kochten waren 50 bruinkippen, op aanraden van Charles zijn baas die woonde in Eeklo en die zorgde dat de 50 kippen bij ons kwamen. Het kot voor de kippen was er al dus dat was geen probleem om die 50 kippen onder te brengen. Kort daarop werd de transport firma verkocht aan iemand in Oostende. Mijn schoonbroer had snel weer werk in Boechout in een houtzagerij als mechanieker. Na verloop van tijd begonnen de koppen eieren te leggen en dat waren er veel. Mij schoonvader en wij ook kwamen veel op café op de hoek. En we hadden geluk want Wiske van het café kon heel veel eieren gebruiken, want in die tijd stonden op de toog van een café een pot met hard gekookte eieren die aan de klanten verkochten. En aangezien er veel dokwerkers op café kwamen gingen de eieren snel van de hand. Intussen was Juliette al wat dikker en zwaarder geworden. Van toen in het ziekenhuis tot nu was alles goed verlopen. Mijn schoonvader beloofde 500 BEF (€ 12,5) als het een jongen zou zijn. Een in die tijd een groot bedrag.
Met Gerda was het een beetje sukkelen met ziektes en een oorontsteking, daar zijn we dan mee naar de specialist geweest. Ik kreeg een nierontsteking en Juliette kreeg een keelontsteking en moest spuiten krijgen. In die maand hadden we 30 briefjes van ziekenhuizen en doktors en was het wel een moeilijke periode.
Gerda ging voor de eerste maal naar school. Dat viel tamelijk mee want ze had een vriendje van de winkel. Mijn schoonbroer leerde me autorijden want dat kon wel eens van pas komen. Dus 's avonds na het werk gingen dan rijden aan den Antwerp. Ik was nogal een handige jongen en was er rap mee weg. 's Avonds hielp ik ook mee met herstellingen en leerde zodanig weer wat bij. Rijk worden was er niet bij want het was meer vriendendienst.
Onze bekendste klant was Charel Janssens een bekend toneel en filmartiest. Zo gingen de weken voorbij en plots stond zijn oude baas aan de deur en die vroeg "of hij aub wilde terugkomen" want hij had nieuwe tractors en geen schulden meer. Dat lokte mijn schoonbroer wel aan.
Hij was een goede chauffeur maar ook wel een goede mechanieker en in de garage had ik ook veel geleerd met mee te helpen aan de auto's, camions van Hercules en Mercedes.
Die baas had een grote garage in de Braziliëstraat op het eilandje.
Hij had ook 2 grote Mercedes vrachtwagens gekocht. Naast de garage was er ook een grote woning waar we weer met zijn allen konden wonen. Dus weer behangen en schilderen maar we zagen er toekomst in.
Gerda daar naar school. Er was ook nog een firma Transafi en die zorgde mee voor de ladingen. Het waren 2 broers van Leuven.
Juliette deed zowat de conciergewerk want als er niemand was nam Juliette de telefoon op. Ik bleef gewoon werken en mijn schoonvader ging werken bij Van de Weghe als kraanman. Op een keer kreeg hij werk aan zee om die pier mee aan te leggen. Het was zomer en mijn schoonvader nam zijn vrouw en Gerda mee naar de zee. Dat was in West Kapellen. Eerst was het een hotel maar later in een café logement. De tijd vloog voorbij en er gebeurde altijd wel wat. Als het druk was reed ik ook al eens mee naar de dokken om te laden of te lossen. Terwijl wij moesten wachten leerde ik met Yvan te manoeuvreren met traktor en remork, dat was plezant. Dries en Marie kwamen ook regelmatig op bezoek en het gebeurde dat de broer van Dries aan kaai 17 lag met een boot en dan gingen we wel eens dat schip bezoeken. Als we blokje omwandelden waren we bijna ??? huis voor Noorse café's, Zweedse, zowat uit alle landen van zeevaarders die naar die café's kwamen. Nooit of nooit hebben wij ons ongerust gevoeld, onze deur was dag en nacht open. Als Marie en Dries op bezoek waren gingen we wel regelmatig naar café's waar optredens waren. Het waren de café's Moulin Rouge, Adam en Eva en den Dove. Het waren optredens met mooie meisjes en in het laat wel veel naakt. Gerda ging regelmatig naar school over de Londen brug. s' Avonds werd ze wel eens afgehaald met de auto's met Juliette en de mannen van de bureau. Zo gingen we stilletjes naar de feestdagen toe.
In januari ging Juliette naar de doktor en het was weer zover, ze was zwanger. Het leven ging gewoon verder maar de firma Transeurop had nooit geen geld maar altijd hoop. Want de baas ging eens tanken in Edegem en de man aan het tankstation verwittigde hem dat hij de baas eens moest waarschuwen om te betalen want dat hij anders geen mazout meer kreeg! De baas zie "ik zal het eens tegen den baas zeggen" en zo begon de aftakeling weer. De deurwaarders kwamen de één na de andere maar de baas zie dat dat allemaal wel in orde zou komen. Ook wilde men eens auto van ons in beslag nemen maar omdat we konden bewijzen dat dat mijn auto was (de auto van Charles stond op mijn naam) ging dat niet. Ze hebben dan maar een remorque aan. Ze zijn heel dikwijls komen opdagen maar nooit werd nog iets aangeslagen. De baas betaalde wel heel veel domme boetes die makkelijk hadden kunnen voorkomen worden met op tijd te betalen. Op een gegeven dag kreeg Juliette telefoon van de huisbaas en die vroeg of wij wisten dat wij het pand diende te verlaten. De baas had al 6 maanden zijn huur niet betaald, en het was een gerechtelijke beslissing. De baas gaf geen gevolg aan aangetekende brieven en telefoons en zodoende was het zover gekomen. Intussen was Juliette al 4-5m zwanger. Op een avond was mijn moeder de krant aan het lezen en plots zat ze onder het bloed. Direct de doktor gebeld en ze moest direct naar het ziekenhuis. Mijn schoonbroer, ik en Juliette direct naar het ziekenhuis in de Vinckenstraat. Vanaf dat we wisten dat Juliette zwanger was, was zij direct gestopt met roken. Ik zie "wat gij kunt kan ik ook". In het ziekenhuis aangekomen werd ze direct onderzocht. Het onderzoek gebeurde door een 5-tal verpleegsters waarvan één in verbinding stond met de doktor, anderen waren op zoek naar de hartslag van de baby. Als men dat gevonden had, kwam de doktor en die besliste dat ze nog 4d moest blijven om de sluiting goed op te volgen en het kindje te kunnen behouden. Ik en Charles zaten al die tijd in de wachtkamer. Charles rookte en gaf mij ook een sigaret en zodoende ben ik terug beginnen roken. Na 4d konden we terug naar huis maar Juliette moest het rustig aandoen. Bij dit alles moesten we wel op zoek naar een nieuwe woonst. Dus ik met mijn schoonmoeder met de auto op zoek naar een woonst. Na wat zoeken vonden we een woonst in de Stanny Meeuwislei. Aan verhuiswagen geen gebrek want we konden alles op een platte remorque kwijt. We verhuisden zaterdags en zondags. Volk genoeg om te verhuizen met schoonbroers en familie.
Toen we met de eerste verhuis in de woning aankwamen zagen we dat het een zeer vochtige woning was. We besloten het hoogstnodige uit te pakken en dan verder zoeken naar een andere woning, want om hier een pasgeboren te slapen te leggen was niet geschikt. De kamer waar het zou moeten slapen stond de schimmel op de muren een meter hoog. Gerda deden we niet naar school want we wisten niet wat de toekomst zou brengen en waar we terecht gingen komen.
Mijn schoonmoeder ging naar de gemeente om ons te laten overschrijven. Ze deed dit te voet en wanneer ze terugkwam zag ze een woning te huur staan in de Eethuisstraat met een poort van een garage. Het was 2 huizen van café de Calixberge. Thuisgekomen vertelde ze wat ze gezien had en wij direct daar naartoe. De eigenaar woonde er nog en het was goed onderhouden, we konden er eigenlijk direct instappen zonder veel te doen en dat hadden we nog niet meegemaakt. Het was voor ons ideaal. Er was een lange garage, een werkhuis en grote tuin, een groot kippenhok, een washuis, een koer en een grote veranda. Ruime binnenplaatsen. De slaapkamers waren op een half verdiep, kleine vensters maar groot genoeg. Eens we dit alles gezien hadden was het gauw geklonken en legden we dit vast. Het vorige huisje werd opgezegd en aangezien we niet uitgepakt hadden en het vervoer voor de verhuis direct aanwezig was waren we snel verhuisd zeker met alle hulp erbij. Het eerste wat we hier kochten waren 50 bruinkippen, op aanraden van Charles zijn baas die woonde in Eeklo en die zorgde dat de 50 kippen bij ons kwamen. Het kot voor de kippen was er al dus dat was geen probleem om die 50 kippen onder te brengen. Kort daarop werd de transport firma verkocht aan iemand in Oostende. Mijn schoonbroer had snel weer werk in Boechout in een houtzagerij als mechanieker. Na verloop van tijd begonnen de koppen eieren te leggen en dat waren er veel. Mij schoonvader en wij ook kwamen veel op café op de hoek. En we hadden geluk want Wiske van het café kon heel veel eieren gebruiken, want in die tijd stonden op de toog van een café een pot met hard gekookte eieren die aan de klanten verkochten. En aangezien er veel dokwerkers op café kwamen gingen de eieren snel van de hand. Intussen was Juliette al wat dikker en zwaarder geworden. Van toen in het ziekenhuis tot nu was alles goed verlopen. Mijn schoonvader beloofde 500 BEF (€ 12,5) als het een jongen zou zijn. Een in die tijd een groot bedrag.
woensdag 16 augustus 2017
1952
1952
Nu beginnen we aan 1952. Gerda groeide goed doe en het was een heel mooi kindje en werd 1 jaar. Huilen deed ze nog wel maar ze was verstandig en praatte als de beste voor haar ouderdom. Dries en Marie kwamen ook regelmatig in verlof en gingen naar het noord kasteel en andere vermakelijkheden. We gingen te voet naar de dierentuin want dat was niet ver. Deze keer viel het wel mee in de dierentuin maar eens we naar huis gingen huilde Gerda van de dierentuin tot thuis. Ik duwde de kinderwagen en in de Offerandestraat zeiden de mensen "ocharme dat kindje". Ik duwde maar voort al geïrriteerd zeggende "ocharme ocharme", maar ja de mensen wisten niet beter. Korte tijd later kregen we melding van de huisbaas dat we moesten verhuizen. Hij ging er zelf weer inwonen. We kregen wel weinig tijd maar gezien we toch moesten verhuizen begonnen we direct te zoeken. Na tijdje zoeken vonden we een woning in de Brasschaat even voorbij de kerk (dat huis bestaat niet meer). We kregen een maand gratis om het op te knappen, dat was wel nodig maar we hebben het toch aanvaard. De buitengevel was voor de huisbaas maar binnen was voor ons. Het was een volledige woning en we konden er met zijn allen in. De boel helemaal opgeknapt en we woonden er knus. Mijn schoonbroer had 2 witte duiven meegebracht(S mirrels) voor Gerda. Hij had de duiven wat vroeg losgelaten en die vlogen terug naar de vorige eigenaar. Maar hij kreeg ze wel terug en hield ze dan wat langer vast.
Intussen werd het verlof en we zouden met mijn zus en broer en hun partners met 3 tandems naar Amsterdam rijden. Gerda bleef intussen de hele tijd bij mijn schoonouders. We waren eerst naar Den Haag. In Den Haag aangekomen waren we eerst naar tante Betje en Ome Dirk gereden. We werden er zeer hartelijk ontvangen en konden daar ook blijven slapen met zijn zessen. De overgordijnen zou hij nog van de ramen hebben gehaald om ons toe te dekken, maar dat bleek niet nodig want het was zomer. Het waren heel lieve en sociale mensen. De andere dag nog wat familie bezocht en ook nog laten zien waar wij in Loosduinen hadden gewoond. Nog één nachtje blijven slapen en de volgende dag naar Amsterdam en dit alles met de tandem. In Amsterdam aangekomen, leve de lol, Dries en Marie hadden ervoor gezorgd dat wij met zijn allen konden blijven slapen, hij namelijk van het werk allemaal klapbedjes meegebracht die men op de schepen gebruikt. De volgende dag gingen we de omgeving bezoeken. De kaasmarkt in Alkmaar, Pummerend, Volendam en Amsterdam. In Amsterdam gingen we iets drinken met zijn allen in een café, maar toen toen het op afrekenen aankwam was er een tourné te veel aangerekend. Neel trok de prijslijst van de muur en zie tegen de cafébaas "we gaan dat eens samen uitrekenen". Zo gezegd zo gedaan en hij gaf toe dat hij teveel had aangerekend. Die had natuurlijk gedacht die domme Belgen weten het niet meer dus dat was lachen met zijn allen. Na 5 dagen en nachten reden we terug naar huis. We hadden met zijn allen een sportief en onvergetelijke vakantie gehad. Zonder problemen terug thuisgekomen. Voor de rest wandelde we meestal in het park van Brasschaat want dit was maar net om de hoek. Wat later was het al september en hadden we de Brasschaatse koers die voor onze deur kwam. Mijn schoonbroer Francois was beroepsmilitair en was gelegerd in Polygon en mijn schoonvader zette 's morgens al de deur open voor hem want hij kwam dagelijks een kop koffie drinken, mijn schoonvader zei altijd "hier waakt het leger".
Mijn schoonbroer Charel zijn vriend een verzekeringsmakelaar, vroeg Charel een garage te beginnen omdat hij een goede mecanicien was. Hij zou dan de koop en verkoop voor zijn rekening nemen en voor de klanten zorgen. Het werd een garage in de Veldstraat recht tegenover het toenmalige zwembad. Het huis was groot genoeg voor ons allen dus weer met zijn allen inpakken geblazen en naar de Veldstraat. Verhuiswagens waren geen probleem want onze kennissen zaten in de transport en er was altijd wel hulp in de familie. We woonden naast een café dus gezelligheid troef. De cafébaas deed aan bodybuilding.
Zo gingen we naar het einde van het jaar de feesten weer tegemoet.
Nu beginnen we aan 1952. Gerda groeide goed doe en het was een heel mooi kindje en werd 1 jaar. Huilen deed ze nog wel maar ze was verstandig en praatte als de beste voor haar ouderdom. Dries en Marie kwamen ook regelmatig in verlof en gingen naar het noord kasteel en andere vermakelijkheden. We gingen te voet naar de dierentuin want dat was niet ver. Deze keer viel het wel mee in de dierentuin maar eens we naar huis gingen huilde Gerda van de dierentuin tot thuis. Ik duwde de kinderwagen en in de Offerandestraat zeiden de mensen "ocharme dat kindje". Ik duwde maar voort al geïrriteerd zeggende "ocharme ocharme", maar ja de mensen wisten niet beter. Korte tijd later kregen we melding van de huisbaas dat we moesten verhuizen. Hij ging er zelf weer inwonen. We kregen wel weinig tijd maar gezien we toch moesten verhuizen begonnen we direct te zoeken. Na tijdje zoeken vonden we een woning in de Brasschaat even voorbij de kerk (dat huis bestaat niet meer). We kregen een maand gratis om het op te knappen, dat was wel nodig maar we hebben het toch aanvaard. De buitengevel was voor de huisbaas maar binnen was voor ons. Het was een volledige woning en we konden er met zijn allen in. De boel helemaal opgeknapt en we woonden er knus. Mijn schoonbroer had 2 witte duiven meegebracht(S mirrels) voor Gerda. Hij had de duiven wat vroeg losgelaten en die vlogen terug naar de vorige eigenaar. Maar hij kreeg ze wel terug en hield ze dan wat langer vast.
Intussen werd het verlof en we zouden met mijn zus en broer en hun partners met 3 tandems naar Amsterdam rijden. Gerda bleef intussen de hele tijd bij mijn schoonouders. We waren eerst naar Den Haag. In Den Haag aangekomen waren we eerst naar tante Betje en Ome Dirk gereden. We werden er zeer hartelijk ontvangen en konden daar ook blijven slapen met zijn zessen. De overgordijnen zou hij nog van de ramen hebben gehaald om ons toe te dekken, maar dat bleek niet nodig want het was zomer. Het waren heel lieve en sociale mensen. De andere dag nog wat familie bezocht en ook nog laten zien waar wij in Loosduinen hadden gewoond. Nog één nachtje blijven slapen en de volgende dag naar Amsterdam en dit alles met de tandem. In Amsterdam aangekomen, leve de lol, Dries en Marie hadden ervoor gezorgd dat wij met zijn allen konden blijven slapen, hij namelijk van het werk allemaal klapbedjes meegebracht die men op de schepen gebruikt. De volgende dag gingen we de omgeving bezoeken. De kaasmarkt in Alkmaar, Pummerend, Volendam en Amsterdam. In Amsterdam gingen we iets drinken met zijn allen in een café, maar toen toen het op afrekenen aankwam was er een tourné te veel aangerekend. Neel trok de prijslijst van de muur en zie tegen de cafébaas "we gaan dat eens samen uitrekenen". Zo gezegd zo gedaan en hij gaf toe dat hij teveel had aangerekend. Die had natuurlijk gedacht die domme Belgen weten het niet meer dus dat was lachen met zijn allen. Na 5 dagen en nachten reden we terug naar huis. We hadden met zijn allen een sportief en onvergetelijke vakantie gehad. Zonder problemen terug thuisgekomen. Voor de rest wandelde we meestal in het park van Brasschaat want dit was maar net om de hoek. Wat later was het al september en hadden we de Brasschaatse koers die voor onze deur kwam. Mijn schoonbroer Francois was beroepsmilitair en was gelegerd in Polygon en mijn schoonvader zette 's morgens al de deur open voor hem want hij kwam dagelijks een kop koffie drinken, mijn schoonvader zei altijd "hier waakt het leger".
Mijn schoonbroer Charel zijn vriend een verzekeringsmakelaar, vroeg Charel een garage te beginnen omdat hij een goede mecanicien was. Hij zou dan de koop en verkoop voor zijn rekening nemen en voor de klanten zorgen. Het werd een garage in de Veldstraat recht tegenover het toenmalige zwembad. Het huis was groot genoeg voor ons allen dus weer met zijn allen inpakken geblazen en naar de Veldstraat. Verhuiswagens waren geen probleem want onze kennissen zaten in de transport en er was altijd wel hulp in de familie. We woonden naast een café dus gezelligheid troef. De cafébaas deed aan bodybuilding.
Zo gingen we naar het einde van het jaar de feesten weer tegemoet.
dinsdag 15 augustus 2017
5 FEBRUARI 1951
5 FEBRUARI 1951
5 Februari 1951 was het zover. Ik kwam thuis van mijn werk en dan samen nog iets gegeten en daarna naar het moederhuis gegaan. Daar zei men dat het nog wel even zou duren en omdat ik er toch niet mocht bij zijn naar huis gegaan. Een paar uur later gebeld maar de telefoon was kapot. Ik ben dan maar met de fiets naar het moederhuis gereden. Ze feliciteerden mij en het was een mooie dochter met mooie blauwe ogen. Ik mocht er niet meer bij maar men verzekerde mij dat alles in orde was en goed was verlopen.
De andere dag (ik kreeg één dag verlof), ik 's morgens naar het ziekenhuis en daar zag ik voor de eerste keer mijn dochter. Het leek wel een poppetje zo mooi, maar ze huilde meer dan dat ze sliep. We kregen ook al veel bezoek, Christine van Maaseik en ook Dries en Marie en vele anderen. Mijn schoonmoeder was meter en mijn schoonvader was peter, mijn vader weigerde dat, hij had nochtans samen met mij het kinderbedje gemaakt, het matrasje was van Albert en Emma. Emma haar ouders waren boeren mensen en die hadden het matrasje gevuld met kaf dat zij speciaal hadden bijgehouden en dat was zeer gezond. Het werd voor ons wel even een moeilijke periode. Gerda Johanna werd ze genoemd en nog steeds bleef ze meer huilen dan lachen en de voeding bleef moeilijk. Toen we naar huis gingen met de taxi kwam de zuster met Gerda afgelopen en voor afscheid zei ze nog, mag ik u een goede raad geven, dit kindje is geboren met karakter en ik kan het weten want ik heb er honderden op de wereld gebracht, zie dat je sterk blijft of ze regeert heel je gezin! Thuisgekomen bleef Gerdatje huilen, Juliette haar borsten begonnen te ontsteken ik ikzelf kreeg een nierontsteking. Juliette kreeg toen voor de eerste keer penicilline spuiten, dat was toen een nieuw medicijn. Mijn schoonmoeder hielp ons mee met onze huilende dochter. De dokter was heel gul, hij rekenden maar 1 visite aan voor 3 personen en ik moest 6 weken pillen pakken voor mijn nieren. En nu was het zoeken naar aangepaste voeding voor Gerda. We hebben zowat alles geprobeerd en toen ze een maand oud was woog Gerda nog net zo veel als bij de geboorte. Onze buurvrouw Emma, zie probeer eens wat ik voor mijn 3 kinderen heb gedaan, melk, havermout en water en jawel dat luste ze dan toch en we begonnen een betere tijd tegemoet te gaan. Juliette haar borsten waren genezen en ik was na een aantal weken ook weer helemaal beter. In de familie waren er ook nog wat problemen met mijn vader die ziek was. De huisbaas vroeg of er geen interesse was om zakjes kolen te verkopen omdat er toch altijd iemand thuis was. We kregen een frank (€ 0,4) per 10 kg kolen. Dit hebben wel aangenomen want elke frank was een frank. We moesten er wel wat voor doen tijdens de koude dagen en kwamen aan 40 Belgische frank, en toen de lente eraan kwam was de verdienste afgelopen. Wij hadden geen gas en moesten steeds de kachel aansteken om de flesjes van Gerdake warm te maken, maar al bij al was het een leuke tijd. Juliette deed thuis de was en de strijk. En als we weggingen pasten mijn schoonouders op Gerda en dat was gemakkelijk om eens naar een verjaardagsfeestje in de familie te gaan want dat werd in de familie veel gevierd.
Op een avond toen Gerda ongeveer 2m oud was ging Juliette eens met haar moeder naar één van de kaartlegsters en ik zou dan op Gerda passen. Zo gezegd zo gedaan en Juliette en haar moeder vertrokken om een uur of 7. De deur beneden viel dicht en Gerda begon te huilen en ik trachtte ze te sussen. Even later werd er gebeld en het was een collega van mijn schoonbroer. Het was ook een vrachtwagenchauffeur en die bleef maar lullen en Gerda die bleef maar huilen en was niet te temmen. Die gast Frans bleef ook maar zitten. Gelukkig na lange tijd ging hij weg en bleef ik alleen met een huilende Gerda. Ik had Gerda in mijn armen en liep de kamer op en neer. Na lange tijd kwam Juliette en haar moeder binnen en ik gaf Gerda direct over en geloof het of niet ze stopte onmiddellijk met huilen. Ik was zo opgefokt en zie dat lap je mij nooit meer want ze heeft gehuild vanaf de deur beneden dichtviel tot nu en dan moest ik nog volk ontvangen ook.
Het werd stilaan zomer en er kwamen nog een paar baby's en schoonbroer bij. De hoop werd groter maar ook gezelliger. Mijn zus Ali en Neel kwamen ook nog schuin over ons wonen, dus leve de lol. Marie en Dries kwamen in augustus een week op verlof. We gingen naar St Anneke en het Noordkasteel als ook naar den Brem naar mijn schoonouders. Altijd was er wel iets te doen in de omgeving. Er gebeurde ook altijd wel iets in de familie. Mijn schoonbroer had het uitgemaakt met zijn Christine. Hij ging de vrouwen per 100gr pakken, vrouwen verleiden dat kon hij.
Mijn schoonbroer Neel vroeg of ik mee behangpapier ging kopen, dus ik mee naar de Handelsstraat. We gingen eerst nog iets drinken in een café en daar kwam ook zijn broer nog eens binnen, dus van behangpapier was al lang geen sprake meer. Er was een nieuw bier Goliat uitgekomen en er kwamen er zoveel dat we ze niet konden tegenhouden. Als we thuiskwamen was de maan al weg en de vogeltjes zongen al hun eerste liedjes en wij, wij waren uitgezongen.
Verder ging het leven zijn gewone gangetje met wat ziektes en ongemakken maar met goede moed kwamen we alles te boven.
Het einde van het jaar naderde en begonnen aan de feesten. Kerst en Nieuwjaar vierden we zoals steeds met de familie zoals altijd.
Feesten waren zoals altijd zeer gezellig bij ons en iedereen komt ook graag en het is altijd plezant geweest en ruzie is er nooit geweest.
5 Februari 1951 was het zover. Ik kwam thuis van mijn werk en dan samen nog iets gegeten en daarna naar het moederhuis gegaan. Daar zei men dat het nog wel even zou duren en omdat ik er toch niet mocht bij zijn naar huis gegaan. Een paar uur later gebeld maar de telefoon was kapot. Ik ben dan maar met de fiets naar het moederhuis gereden. Ze feliciteerden mij en het was een mooie dochter met mooie blauwe ogen. Ik mocht er niet meer bij maar men verzekerde mij dat alles in orde was en goed was verlopen.
De andere dag (ik kreeg één dag verlof), ik 's morgens naar het ziekenhuis en daar zag ik voor de eerste keer mijn dochter. Het leek wel een poppetje zo mooi, maar ze huilde meer dan dat ze sliep. We kregen ook al veel bezoek, Christine van Maaseik en ook Dries en Marie en vele anderen. Mijn schoonmoeder was meter en mijn schoonvader was peter, mijn vader weigerde dat, hij had nochtans samen met mij het kinderbedje gemaakt, het matrasje was van Albert en Emma. Emma haar ouders waren boeren mensen en die hadden het matrasje gevuld met kaf dat zij speciaal hadden bijgehouden en dat was zeer gezond. Het werd voor ons wel even een moeilijke periode. Gerda Johanna werd ze genoemd en nog steeds bleef ze meer huilen dan lachen en de voeding bleef moeilijk. Toen we naar huis gingen met de taxi kwam de zuster met Gerda afgelopen en voor afscheid zei ze nog, mag ik u een goede raad geven, dit kindje is geboren met karakter en ik kan het weten want ik heb er honderden op de wereld gebracht, zie dat je sterk blijft of ze regeert heel je gezin! Thuisgekomen bleef Gerdatje huilen, Juliette haar borsten begonnen te ontsteken ik ikzelf kreeg een nierontsteking. Juliette kreeg toen voor de eerste keer penicilline spuiten, dat was toen een nieuw medicijn. Mijn schoonmoeder hielp ons mee met onze huilende dochter. De dokter was heel gul, hij rekenden maar 1 visite aan voor 3 personen en ik moest 6 weken pillen pakken voor mijn nieren. En nu was het zoeken naar aangepaste voeding voor Gerda. We hebben zowat alles geprobeerd en toen ze een maand oud was woog Gerda nog net zo veel als bij de geboorte. Onze buurvrouw Emma, zie probeer eens wat ik voor mijn 3 kinderen heb gedaan, melk, havermout en water en jawel dat luste ze dan toch en we begonnen een betere tijd tegemoet te gaan. Juliette haar borsten waren genezen en ik was na een aantal weken ook weer helemaal beter. In de familie waren er ook nog wat problemen met mijn vader die ziek was. De huisbaas vroeg of er geen interesse was om zakjes kolen te verkopen omdat er toch altijd iemand thuis was. We kregen een frank (€ 0,4) per 10 kg kolen. Dit hebben wel aangenomen want elke frank was een frank. We moesten er wel wat voor doen tijdens de koude dagen en kwamen aan 40 Belgische frank, en toen de lente eraan kwam was de verdienste afgelopen. Wij hadden geen gas en moesten steeds de kachel aansteken om de flesjes van Gerdake warm te maken, maar al bij al was het een leuke tijd. Juliette deed thuis de was en de strijk. En als we weggingen pasten mijn schoonouders op Gerda en dat was gemakkelijk om eens naar een verjaardagsfeestje in de familie te gaan want dat werd in de familie veel gevierd.
Op een avond toen Gerda ongeveer 2m oud was ging Juliette eens met haar moeder naar één van de kaartlegsters en ik zou dan op Gerda passen. Zo gezegd zo gedaan en Juliette en haar moeder vertrokken om een uur of 7. De deur beneden viel dicht en Gerda begon te huilen en ik trachtte ze te sussen. Even later werd er gebeld en het was een collega van mijn schoonbroer. Het was ook een vrachtwagenchauffeur en die bleef maar lullen en Gerda die bleef maar huilen en was niet te temmen. Die gast Frans bleef ook maar zitten. Gelukkig na lange tijd ging hij weg en bleef ik alleen met een huilende Gerda. Ik had Gerda in mijn armen en liep de kamer op en neer. Na lange tijd kwam Juliette en haar moeder binnen en ik gaf Gerda direct over en geloof het of niet ze stopte onmiddellijk met huilen. Ik was zo opgefokt en zie dat lap je mij nooit meer want ze heeft gehuild vanaf de deur beneden dichtviel tot nu en dan moest ik nog volk ontvangen ook.
Het werd stilaan zomer en er kwamen nog een paar baby's en schoonbroer bij. De hoop werd groter maar ook gezelliger. Mijn zus Ali en Neel kwamen ook nog schuin over ons wonen, dus leve de lol. Marie en Dries kwamen in augustus een week op verlof. We gingen naar St Anneke en het Noordkasteel als ook naar den Brem naar mijn schoonouders. Altijd was er wel iets te doen in de omgeving. Er gebeurde ook altijd wel iets in de familie. Mijn schoonbroer had het uitgemaakt met zijn Christine. Hij ging de vrouwen per 100gr pakken, vrouwen verleiden dat kon hij.
Mijn schoonbroer Neel vroeg of ik mee behangpapier ging kopen, dus ik mee naar de Handelsstraat. We gingen eerst nog iets drinken in een café en daar kwam ook zijn broer nog eens binnen, dus van behangpapier was al lang geen sprake meer. Er was een nieuw bier Goliat uitgekomen en er kwamen er zoveel dat we ze niet konden tegenhouden. Als we thuiskwamen was de maan al weg en de vogeltjes zongen al hun eerste liedjes en wij, wij waren uitgezongen.
Verder ging het leven zijn gewone gangetje met wat ziektes en ongemakken maar met goede moed kwamen we alles te boven.
Het einde van het jaar naderde en begonnen aan de feesten. Kerst en Nieuwjaar vierden we zoals steeds met de familie zoals altijd.
Feesten waren zoals altijd zeer gezellig bij ons en iedereen komt ook graag en het is altijd plezant geweest en ruzie is er nooit geweest.
Periode feb 1949 tot feb 1951
13 FEBRUARI 1949 - 4 FEBRUARI 1951
Het leven gaat weer verder en om de andere dag gingen we weer werken. 's Avonds kregen we Betty en René op bezoek en die hadden een asbak bij, en al goed want die hadden wij niet. Hetgeen we niet hadden gingen we beneden lenen bij mijn moeder namelijk een moor en een koffiepot. Kommetjes hadden we al eens gewonnen op de kermis en verder hadden we nog 4 diepe en 4 platte borden van een tante. Een heel set potten en pannen had Juliette van haar werk gekregen. Van onze leveranciers hadden we een doos levensmiddelen gekregen en dat was ons begin. We werkten samen en probeerden zo snel mogelijk overgordijnen te kopen en onze schulden af te lossen. Ook nog een dekentje voor ons voeten want het was februari!
Van mijn vader hadden we ook nog een radio te leen gekregen en dat kwam goed van pas want we luisterden veel naar hoorspelen op de radio. Voor de rest was het bij ons wel de zoete inval, intussen werd de trouw van mijn zus Nel op 12 maart vastgesteld, en zij vroeg mij als getuige, want ze kon niemand vinden die zijn zaterdag wenste op te geven en voor ons was geld niet alles en hadden meer aan vriendschap. Ze wilden rijker als ons trouwen want ze hadden auto's. Ik mocht mee met de auto maar voor Juliette was er geen plaats dus die ging te voet naar het gemeentehuis. Toen ik terug uit het gemeentehuis stond Juliette daar ook en aangezien ik mijn plicht als getuige had gedaan vroeg men wel of ik weer wou instappen maar ik weigerde, en zie wat je gevraagd had heb ik volbracht en na het feliciteren ging met mijn vrouw naar huis. Ze vroegen wel nog om iets te drinken maar we hadden geen tijd want we moesten nog naar de Begijnenstraat voor de laatste maal want de vader van Juliette moest maar 3 maanden brommen.
Mijn schoonmoeder besluit het café te sluiten en mijn schoonvader zou naar huis komen. Zij vonden een appartement in de Tweemontstraat. Wij woonden toen knusjes op de 2de verdieping van een appartement op de Merksemsesteenweg op 2 plaatjes, wij vanachter mijn zus van voor. Mijn zus wou het beter doen en had al gordijnen en overgordijnen en wij nog niet. Zij was wel al zwanger, Juliette nog niet, en op 30 mei werd Charles geboren.
Nadat mijn schoonmoeder verhuist was ging Charles zijn lief eens bezoeken in Maaseik.
Ons vervoermiddel was altijd met de tandem en bijna elke week gingen we mee vrienden wel ergens naar toe. Nu besloten we ook naar Maaseik te rijden om daar op bezoek te gaan bij Christine.
Wij waren s' avonds vertrokken en kwamen 's morgens aan, we waren ook geen getrainde fietsers. We waren de eerste klanten in het café dat de ouders van Christine geopende hadden. We werden hartelijk onthaald door Chistine en haar familie en het werd een onvergetelijk weekend. Na dit weekend 's morgens vertrokken en kwamen zonder problemen s'avonds terug thuis.
Na Maaseik deden we nog wekelijks uitstappen naar Lier, Arendonck etc in de omgeving van Antwerpen. We hadden het niet breed maar toch was het altijd gezellig. Zo werd het intussen al augustus en hadden we weekje onbetaald verlof. Onze contacten met Dries en Marie waren nog heel hartelijk en wij werden uitgenodigd voor 1 weekje Amsterdam. We vertrokken om 8u, met de tandem en om 21u15 kwamen we in Amsterdam bij Dries en Marie aan en werden hartelijk ontvangen, het eten stond al klaar. Zij hebben ons toen een fantastische week bezorgd en hebben ons Amsterdam laten zien met de veerpont heen en weer. Dries en Marie woonden aan het IJ, Noord Amsterdam. Ook naar Volendam en Marken geweest. Marken was toen nog een eiland en dit ging met een veerboot. We moeten zeggen dat we een heel fijne week hebben beleefd in een periode dat de mensen nog niet veel op vakantie gingen en zeker niet naar het buitenland, wij zijn daar Dries en Marie zeer dankbaar voor.
Vakantie gedaan en 23 augustus, mijn zus was jarig, reden we terug van Amsterdam naar huis. Eten en drinken meegekregen en trappen maar. 's Avonds rond 18u kwamen we terug thuis en waren heel blij dat alles zo goed verlopen was. Maar dat duurde niet lang want mijn vader zei dat we de dag nadien het huis moesten verlaten. De directeur had geen overeenkomst kunnen bekomen om de woning verder te kunnen huren. Alle hens aan dek en we konden gaan inpakken, we wisten nog niet waar we met onze meubeltjes naar toe moesten. 's Nachts om 3 uur waren we nog koffie aan het drinken met zijn 4, Nel, Jos Juliette en ik. Om 7u kwam mijn schoonvader al om te helpen. Ik probeerde nog even rond te rijden om een woning te vinden maar dat lukte niet. Van de gemeente kregen we nog een bunker toegewezen, 1 plaats voor 4 personen dat konden we niet aanvaarden en zochten een andere oplossing. Mijn ouders hebben die bunker wel aanvaard en die waren met 7. Mijn zus Nel kon bij haar schoonouders intrekken. Voor ons werd dit dan ook de oplossing, intrekken bij mijn schoonouders. We moesten wel onze matras meebrengen om deze s'avonds in de living te leggen en 's morgens terug op te rollen, maar we waren van straat geholpen. Voor de meubels hadden we ook een oplossing, die mochten bij de buren op de zolder en dat was een mooie geste. Het verblijf bij mijn schoonouders was niet ongezellig. In de week werd er veel gekaart, ook met de bovenburen, dit alles heeft zo'n 3 maanden geduurd.
Mijn vader repareerde radio's en zodoende kwam hij met iemand in contact die vroeger ook op de Brem woonde en die wist dat er iemand verhuisd was in de Tweemontstraat. Mijn vader zei dat dat misschien wel iets voor ons was. Maar we moesten er wel iets voor doen. De vloer in de keuken was verzakt en we moesten die wat ophopen en de tegels heraanleggen. Daar zijn wel enkele kruiwagens zand voor nodig, maar aangezien er in die tijd niet zo veel keus was besloten we dit toch maar te doen. Mijn vader beloofde ons te helpen wat hij ook gedaan heeft. Nadat dit gedaan was konden we daar gaan wonen en woonden we terug op ons eigen.
In dat huis woonde 4 gezinnen. In de voorplaatsen woonde een douane en zijn vrouw. Wij de keuken van achter en daarboven de slaapkamer. De huisbazin woonde boven op de voorplaats en een zolderkamertje en nog een jong koppeltje erbij met een baby. Allemaal op één wc beneden en één pompsteen! Maar we kwamen goed overeen met zijn allen. Het was bij ons altijd gezellig, de zoete inval, en de weekeindes brachten we steeds door met kaarten. Ondertussen zijn we aan de eindejaarsfeesten gekomen en die vierden we bij mijn schoonouders. Charles zijn vriendin was ook uit Maaseik overgekomen en het werd onder ons allen een gezellig eindejaar. We gingen ook regelmatig op bezoek bij mijn schoonouders op de Brem, daar was het ook altijd leuk met de zusters en de familie.
Daar woonde ook een rare snuiter, den Teen.
Den Teen leerde we ook wat beter kennen in het café. Na een paar pinten slikte hij een 5 frankstuk en en begon toen over de grond te rollen en zo kwam die 5 frank na een paar keer slikken weer boven.
Hij had nog meer van die rare dingen.
Hij vroeg aan Cois, mijn schoonbroer of hij met zijn auto hem naar de Limburg wou brengen waar zijn familie woonde. Hij zou wel de weg wijzen. Zo gezegd zo gedaan, maar wanneer Cois voor de 3de keer over hetzelfde kruispunt rijdt en daar een opmerking over maakt geven den Teen en zijn vrouw toe dat ze eigenlijk niet kunnen lezen maar dat ze wel het adres bij hebben.
Den Teen kocht een auto want hij kon autorijden en vroeg aan Cois om een met hem mee te rijden. Aan de Turnhoutsebaan ziet Cois een tram afkomen en ziet dat den Teen nog altijd geen aanstalten maakt om te stoppen. Hij trekt uit alle macht aan de handrem en de auto stopt maar net wanneer de tram voorbijkomt. Den Teen is fier en zegt tegen Cois "dat is nogal eens "frainen" hé.
Op een zekere dag staat den Teen in panne, en vraagt aan mijn vader hem in gang te trekken op den Brem. Zo gezegd zo gedaan, touw tussen de auto's gespannen en mijn vader trekt hem in gang.
Mijn vader gaat op zij en den Teen rijdt hem met nog steeds de koord tussen de 2 auto's voorbij en roept dat alles in orde is, zijne auto rijdt terug!
Naast ons in de Tweemontstraat woonde nog een koppel met 3 kinderen en die hadden een winkeltje met gebak en vers brood en daar werden wij vaste klanten. Op een avond kwamen we terug van den Brem en de buurman had problemen met zijn ijsmachine, deze was in panne gevallen en hij vroeg of ik hem kon helpen. Mijn schoonvader had een kot in de tuin gehuurd en hij had al gezien dat wij daar regelmatig knutselden. Ik begon direct de ijsmachine na te kijken, en zijn vrouw vroeg aan Juliette om een kopje koffie te komen drinken gezien zij alleen zat. Zodoende hadden we weer 2 vrienden bij en een kaartavond bij Albert en Emma en hun 3 kinderen. We hielpen elkaar zoveel we konden.
1950
Intussen zijn we 1950. 's Maandags ging Juliette mee helpen wassen zodat Emma zich volledig kon toeleggen op haar winkeltje. Ons huisbazin woog 35kg. Als ze mee op bij het bezoek was speelde lawaai geen rol, maar owee als ze er niet bij was zei ze dat haar man reclameerde op het lawaai. Haar man woog 50kg en ze reden ook met de tandem. Mouch zat van voor voor want de man kon niet fietsen. Op een keer aan een verkeerslicht diende ze te stoppen. Op het kruispunt stond ook een agent. Wanneer de agent het verkeer vrij gaf werd zij aan de overkant tegengehouden door een andere agent en die zei dat ze haar man moest meenemen want die stond nog steeds aan de overkant!
Mouch deed ook aan alles mee, want met Kranenburg kermis ging er een stoet uit en Mouch zat verkleed als dikke negerin boven op de wagen volledig gesminkt. Ze deed ook aan alle spelletjes mee en dat was dikwijls lachen geblazen.
Alles ging vrolijk en blij maar in de maand mei waren er bij Juliette geen maandstonden meer. Dus kindje op komst en Mouch wou al vermindering van de huishuur geven als het kindje er was maar dat ging niet want daar waren de kamers te klein voor. Intussen waren er ook nog 2 andere zusters zwanger en 2 trouwers op komst.
Mijn schoonouders vroegen of we eens meegingen naar de leeuw van Waterloo, wat we toen ook gedaan hebben, Juliette was toen 3 maanden zwanger.
Zo ging de zomer voorbij en waren wij op zoek naar een nieuwe woning. Mijn schoonvader die nog steeds een trouwe klant van een café kreeg kennis met een koolboer en die had een woning in de Tweemontstraat te huur, een paar huizen verder van 276 nr 260. Het was een heel huis, alleen we kregen geen bewijs maar de belofte als het huis vrijgegeven zou worden (huis was van zwarte colleberateur) we ruim de tijd zouden krijgen een andere woning te zoeken.
Wij hebben het aangenomen en heel de familie verhuisde mee, mijn schoonouders, schoonbroer en wijzelf en het was bij ons altijd de zoete inval. Marie en Dries hadden een motor gekocht en nu we er toch plaats voor hadden waren dat trouwe bezoekers die we makkelijk te slapen konden leggen. In dat jaar hebben we ook met Dries en Marie ons verlof in België doorgebracht. Ook in die periode hebben we het huis opgeknapt met behangen en schilderen, het waren wel grote en ruime plaatsen. Juliette wordt ook alsmaar dikker, de baby wordt verwacht voor januari. De tijd draaide door en zo gingen we de winter tegemoet en kwamen de feestdagen ook weer in het zicht. Kerst en nieuwjaar gevierd en dan was het wachten op de geboorte van een jongen of een meisje.
Het leven gaat weer verder en om de andere dag gingen we weer werken. 's Avonds kregen we Betty en René op bezoek en die hadden een asbak bij, en al goed want die hadden wij niet. Hetgeen we niet hadden gingen we beneden lenen bij mijn moeder namelijk een moor en een koffiepot. Kommetjes hadden we al eens gewonnen op de kermis en verder hadden we nog 4 diepe en 4 platte borden van een tante. Een heel set potten en pannen had Juliette van haar werk gekregen. Van onze leveranciers hadden we een doos levensmiddelen gekregen en dat was ons begin. We werkten samen en probeerden zo snel mogelijk overgordijnen te kopen en onze schulden af te lossen. Ook nog een dekentje voor ons voeten want het was februari!
Van mijn vader hadden we ook nog een radio te leen gekregen en dat kwam goed van pas want we luisterden veel naar hoorspelen op de radio. Voor de rest was het bij ons wel de zoete inval, intussen werd de trouw van mijn zus Nel op 12 maart vastgesteld, en zij vroeg mij als getuige, want ze kon niemand vinden die zijn zaterdag wenste op te geven en voor ons was geld niet alles en hadden meer aan vriendschap. Ze wilden rijker als ons trouwen want ze hadden auto's. Ik mocht mee met de auto maar voor Juliette was er geen plaats dus die ging te voet naar het gemeentehuis. Toen ik terug uit het gemeentehuis stond Juliette daar ook en aangezien ik mijn plicht als getuige had gedaan vroeg men wel of ik weer wou instappen maar ik weigerde, en zie wat je gevraagd had heb ik volbracht en na het feliciteren ging met mijn vrouw naar huis. Ze vroegen wel nog om iets te drinken maar we hadden geen tijd want we moesten nog naar de Begijnenstraat voor de laatste maal want de vader van Juliette moest maar 3 maanden brommen.
Mijn schoonmoeder besluit het café te sluiten en mijn schoonvader zou naar huis komen. Zij vonden een appartement in de Tweemontstraat. Wij woonden toen knusjes op de 2de verdieping van een appartement op de Merksemsesteenweg op 2 plaatjes, wij vanachter mijn zus van voor. Mijn zus wou het beter doen en had al gordijnen en overgordijnen en wij nog niet. Zij was wel al zwanger, Juliette nog niet, en op 30 mei werd Charles geboren.
Nadat mijn schoonmoeder verhuist was ging Charles zijn lief eens bezoeken in Maaseik.
Ons vervoermiddel was altijd met de tandem en bijna elke week gingen we mee vrienden wel ergens naar toe. Nu besloten we ook naar Maaseik te rijden om daar op bezoek te gaan bij Christine.
Wij waren s' avonds vertrokken en kwamen 's morgens aan, we waren ook geen getrainde fietsers. We waren de eerste klanten in het café dat de ouders van Christine geopende hadden. We werden hartelijk onthaald door Chistine en haar familie en het werd een onvergetelijk weekend. Na dit weekend 's morgens vertrokken en kwamen zonder problemen s'avonds terug thuis.
Na Maaseik deden we nog wekelijks uitstappen naar Lier, Arendonck etc in de omgeving van Antwerpen. We hadden het niet breed maar toch was het altijd gezellig. Zo werd het intussen al augustus en hadden we weekje onbetaald verlof. Onze contacten met Dries en Marie waren nog heel hartelijk en wij werden uitgenodigd voor 1 weekje Amsterdam. We vertrokken om 8u, met de tandem en om 21u15 kwamen we in Amsterdam bij Dries en Marie aan en werden hartelijk ontvangen, het eten stond al klaar. Zij hebben ons toen een fantastische week bezorgd en hebben ons Amsterdam laten zien met de veerpont heen en weer. Dries en Marie woonden aan het IJ, Noord Amsterdam. Ook naar Volendam en Marken geweest. Marken was toen nog een eiland en dit ging met een veerboot. We moeten zeggen dat we een heel fijne week hebben beleefd in een periode dat de mensen nog niet veel op vakantie gingen en zeker niet naar het buitenland, wij zijn daar Dries en Marie zeer dankbaar voor.
Vakantie gedaan en 23 augustus, mijn zus was jarig, reden we terug van Amsterdam naar huis. Eten en drinken meegekregen en trappen maar. 's Avonds rond 18u kwamen we terug thuis en waren heel blij dat alles zo goed verlopen was. Maar dat duurde niet lang want mijn vader zei dat we de dag nadien het huis moesten verlaten. De directeur had geen overeenkomst kunnen bekomen om de woning verder te kunnen huren. Alle hens aan dek en we konden gaan inpakken, we wisten nog niet waar we met onze meubeltjes naar toe moesten. 's Nachts om 3 uur waren we nog koffie aan het drinken met zijn 4, Nel, Jos Juliette en ik. Om 7u kwam mijn schoonvader al om te helpen. Ik probeerde nog even rond te rijden om een woning te vinden maar dat lukte niet. Van de gemeente kregen we nog een bunker toegewezen, 1 plaats voor 4 personen dat konden we niet aanvaarden en zochten een andere oplossing. Mijn ouders hebben die bunker wel aanvaard en die waren met 7. Mijn zus Nel kon bij haar schoonouders intrekken. Voor ons werd dit dan ook de oplossing, intrekken bij mijn schoonouders. We moesten wel onze matras meebrengen om deze s'avonds in de living te leggen en 's morgens terug op te rollen, maar we waren van straat geholpen. Voor de meubels hadden we ook een oplossing, die mochten bij de buren op de zolder en dat was een mooie geste. Het verblijf bij mijn schoonouders was niet ongezellig. In de week werd er veel gekaart, ook met de bovenburen, dit alles heeft zo'n 3 maanden geduurd.
Mijn vader repareerde radio's en zodoende kwam hij met iemand in contact die vroeger ook op de Brem woonde en die wist dat er iemand verhuisd was in de Tweemontstraat. Mijn vader zei dat dat misschien wel iets voor ons was. Maar we moesten er wel iets voor doen. De vloer in de keuken was verzakt en we moesten die wat ophopen en de tegels heraanleggen. Daar zijn wel enkele kruiwagens zand voor nodig, maar aangezien er in die tijd niet zo veel keus was besloten we dit toch maar te doen. Mijn vader beloofde ons te helpen wat hij ook gedaan heeft. Nadat dit gedaan was konden we daar gaan wonen en woonden we terug op ons eigen.
In dat huis woonde 4 gezinnen. In de voorplaatsen woonde een douane en zijn vrouw. Wij de keuken van achter en daarboven de slaapkamer. De huisbazin woonde boven op de voorplaats en een zolderkamertje en nog een jong koppeltje erbij met een baby. Allemaal op één wc beneden en één pompsteen! Maar we kwamen goed overeen met zijn allen. Het was bij ons altijd gezellig, de zoete inval, en de weekeindes brachten we steeds door met kaarten. Ondertussen zijn we aan de eindejaarsfeesten gekomen en die vierden we bij mijn schoonouders. Charles zijn vriendin was ook uit Maaseik overgekomen en het werd onder ons allen een gezellig eindejaar. We gingen ook regelmatig op bezoek bij mijn schoonouders op de Brem, daar was het ook altijd leuk met de zusters en de familie.
Daar woonde ook een rare snuiter, den Teen.
Den Teen leerde we ook wat beter kennen in het café. Na een paar pinten slikte hij een 5 frankstuk en en begon toen over de grond te rollen en zo kwam die 5 frank na een paar keer slikken weer boven.
Hij had nog meer van die rare dingen.
Hij vroeg aan Cois, mijn schoonbroer of hij met zijn auto hem naar de Limburg wou brengen waar zijn familie woonde. Hij zou wel de weg wijzen. Zo gezegd zo gedaan, maar wanneer Cois voor de 3de keer over hetzelfde kruispunt rijdt en daar een opmerking over maakt geven den Teen en zijn vrouw toe dat ze eigenlijk niet kunnen lezen maar dat ze wel het adres bij hebben.
Den Teen kocht een auto want hij kon autorijden en vroeg aan Cois om een met hem mee te rijden. Aan de Turnhoutsebaan ziet Cois een tram afkomen en ziet dat den Teen nog altijd geen aanstalten maakt om te stoppen. Hij trekt uit alle macht aan de handrem en de auto stopt maar net wanneer de tram voorbijkomt. Den Teen is fier en zegt tegen Cois "dat is nogal eens "frainen" hé.
Op een zekere dag staat den Teen in panne, en vraagt aan mijn vader hem in gang te trekken op den Brem. Zo gezegd zo gedaan, touw tussen de auto's gespannen en mijn vader trekt hem in gang.
Mijn vader gaat op zij en den Teen rijdt hem met nog steeds de koord tussen de 2 auto's voorbij en roept dat alles in orde is, zijne auto rijdt terug!
Naast ons in de Tweemontstraat woonde nog een koppel met 3 kinderen en die hadden een winkeltje met gebak en vers brood en daar werden wij vaste klanten. Op een avond kwamen we terug van den Brem en de buurman had problemen met zijn ijsmachine, deze was in panne gevallen en hij vroeg of ik hem kon helpen. Mijn schoonvader had een kot in de tuin gehuurd en hij had al gezien dat wij daar regelmatig knutselden. Ik begon direct de ijsmachine na te kijken, en zijn vrouw vroeg aan Juliette om een kopje koffie te komen drinken gezien zij alleen zat. Zodoende hadden we weer 2 vrienden bij en een kaartavond bij Albert en Emma en hun 3 kinderen. We hielpen elkaar zoveel we konden.
1950
Intussen zijn we 1950. 's Maandags ging Juliette mee helpen wassen zodat Emma zich volledig kon toeleggen op haar winkeltje. Ons huisbazin woog 35kg. Als ze mee op bij het bezoek was speelde lawaai geen rol, maar owee als ze er niet bij was zei ze dat haar man reclameerde op het lawaai. Haar man woog 50kg en ze reden ook met de tandem. Mouch zat van voor voor want de man kon niet fietsen. Op een keer aan een verkeerslicht diende ze te stoppen. Op het kruispunt stond ook een agent. Wanneer de agent het verkeer vrij gaf werd zij aan de overkant tegengehouden door een andere agent en die zei dat ze haar man moest meenemen want die stond nog steeds aan de overkant!
Mouch deed ook aan alles mee, want met Kranenburg kermis ging er een stoet uit en Mouch zat verkleed als dikke negerin boven op de wagen volledig gesminkt. Ze deed ook aan alle spelletjes mee en dat was dikwijls lachen geblazen.
Alles ging vrolijk en blij maar in de maand mei waren er bij Juliette geen maandstonden meer. Dus kindje op komst en Mouch wou al vermindering van de huishuur geven als het kindje er was maar dat ging niet want daar waren de kamers te klein voor. Intussen waren er ook nog 2 andere zusters zwanger en 2 trouwers op komst.
Mijn schoonouders vroegen of we eens meegingen naar de leeuw van Waterloo, wat we toen ook gedaan hebben, Juliette was toen 3 maanden zwanger.
Zo ging de zomer voorbij en waren wij op zoek naar een nieuwe woning. Mijn schoonvader die nog steeds een trouwe klant van een café kreeg kennis met een koolboer en die had een woning in de Tweemontstraat te huur, een paar huizen verder van 276 nr 260. Het was een heel huis, alleen we kregen geen bewijs maar de belofte als het huis vrijgegeven zou worden (huis was van zwarte colleberateur) we ruim de tijd zouden krijgen een andere woning te zoeken.
Wij hebben het aangenomen en heel de familie verhuisde mee, mijn schoonouders, schoonbroer en wijzelf en het was bij ons altijd de zoete inval. Marie en Dries hadden een motor gekocht en nu we er toch plaats voor hadden waren dat trouwe bezoekers die we makkelijk te slapen konden leggen. In dat jaar hebben we ook met Dries en Marie ons verlof in België doorgebracht. Ook in die periode hebben we het huis opgeknapt met behangen en schilderen, het waren wel grote en ruime plaatsen. Juliette wordt ook alsmaar dikker, de baby wordt verwacht voor januari. De tijd draaide door en zo gingen we de winter tegemoet en kwamen de feestdagen ook weer in het zicht. Kerst en nieuwjaar gevierd en dan was het wachten op de geboorte van een jongen of een meisje.
woensdag 19 juli 2017
TROUW MAMS EN PAPS 12/2/1949
Trouw Mams & Paps 12 februari 1949
De trouwdatum voor ons naderde, maar daar kwam plots verandering in want mijn zus Nelly was in verwachting en wilde voorgaan. We stelden voor om op dezelfde dag te trouwen maar dat wilde ze niet want ze wilde 2 maal nieuwe kleren, maar daar was geen geld voor, dus die trouwden een maand later.
Zo doende moesten wij een andere getuige zoeken en in die tijd moest men nog op zaterdag werken. Niet iedereen was bereid om die dag te verliezen, want dat werd niet vergoed door de baas.
Lang moesten wij niet zoeken voor een getuige want het werd een goede huisvriend, Albert.
Dus deze zorgen waren voorbij en het leven ging zijn gewone gangetje.
De trouwdatum was 12 februari 1949.
Mijn toekomstige schoonvader die bij zijn vriendin woonde, wou die dag naar huis komen om Juliette uit te huwelijken, maar aangezien hij op 31 januari de bak was ingevlogen voor een straf omdat hij 2j geleden een paard had doodgereden van een brouwerij Pied Beuf. Dus alle papieren moesten langs de notaris en via de Begijnenstraat waar het gevang bevestigd was. Gelukkig bleef de trouwdatum hetzelfde.
De trouwdatum kwam naderbij en 2 kamers waren al ingericht met de zelf gemaakte meubeltjes. Voor gordijnen hadden we geen geld dus hingen we maar lakens voor het raam.
De dag van de trouw was het mooi weer al goed want we hadden geen geld voor auto's maar daarom niet getreurd. Ik stond in het nieuw, Juliette had een mooie jas, 2de hands, en de jurk van haar grootmoeder versmald en verkort, de hoed was een huwelijkscadeau van een tante.
's Morgens vroeg opgestaan en mij klaargemaakt om te trouwen. Als het tijd was vertrokken ik met mijn ouders langs mijn toekomstige bruid, daar aangekomen stond ze al klaar met haar moeder, broer en getuige Albert. Charles zijn vriendin kon niet komen uit Maaseik.
We waren compleet en in groep wandelden we via de Lakborslei naar het gemeentehuis. Op het gemeentehuis ging alles volgens het boekje maar we waren toch nog wat ongerust, want de papieren van de Begijnenstraat waren nog niet toegekomen volgens telefonisch bericht, maar men had wel gezegd dat we mochten komen aangezien het met de ochtendpost onderweg zou zijn. En inderdaad alles was op het laatste nippertje in orde en de trouw werd voltrokken (zonder bloemen) Juliette moest nog wel heel wat papieren ondertekend die haar vader in de Begijnenstraat al had getekend. Na de trouw gingen we terug naar huis, daar stonden buiten wat vrienden en kennissen en mijn oudste zus had voor de koffie gezorgd.
De rosse pier van de winkel bracht ons 's middags met zijn auto, een minerva, naar de fotograaf. Daar kreeg Juliette haar eerste bloemen, maar het was maar voor de foto, en de bloemen vlogen terug in de kist.
Het avondmaal was bij Juliette haar moeder; Voor ons was het een gewone zaterdag alleen waren we nu getrouwd. Van vrienden en kennissen van ons werk hadden we wat cadeautjes gekregen en daar waren we heel blij mee want de mensen hadden die tijd ook nog niet veel. Wat men geeft is wat men heeft en waard dat hij leeft. We hadden alles in dank aanvaard. Na een koude nacht (we hadden maar één deken) hebben we een overjas en een trouwjas over ons gelegd en voor de rest verwarmden we onszelf op. We hadden wel een kachel maar die moesten we elke morgen opnieuw worden aangestoken. In die tijd heb ik veel hout gekapt. s' Anderendaags hadden we al een eerste uitstap, naar haar vader in de Begijnenstraat, trouwboek meegenomen om die aan haar vader te laten zien. En al goed want anders hadden we niet binnen gemogen, gelukkig telde de trouwboek.
Eens in het gebouw was het een eindje lopen gang in deurtje open, gang in deurtje toe en kwamen in een zaal waar alle gevangenen al aan tafel zaten. Er werd gefloten op een fluitje en we mochten elkaar begroeten, men floot nog eens en we moesten gaan zitten. Mijn schoonvader vroeg om lucifers en daar heb ik hem onder het toeziend oog van een cipier een paar kunnen toesteken. Mijn schoonvader stak deze tussen zijn haar. Als het bezoek voorbij was weer dezelfde ceremonie met het fluitje. Opstaan, begroeten en weg. Bezoek was om en eerst moesten de gevangen de zaal uit. Die werden volledig afgetast en tot zolang moesten we wachten om te vertrekken.
De trouwdatum voor ons naderde, maar daar kwam plots verandering in want mijn zus Nelly was in verwachting en wilde voorgaan. We stelden voor om op dezelfde dag te trouwen maar dat wilde ze niet want ze wilde 2 maal nieuwe kleren, maar daar was geen geld voor, dus die trouwden een maand later.
Zo doende moesten wij een andere getuige zoeken en in die tijd moest men nog op zaterdag werken. Niet iedereen was bereid om die dag te verliezen, want dat werd niet vergoed door de baas.
Lang moesten wij niet zoeken voor een getuige want het werd een goede huisvriend, Albert.
Dus deze zorgen waren voorbij en het leven ging zijn gewone gangetje.
De trouwdatum was 12 februari 1949.
Mijn toekomstige schoonvader die bij zijn vriendin woonde, wou die dag naar huis komen om Juliette uit te huwelijken, maar aangezien hij op 31 januari de bak was ingevlogen voor een straf omdat hij 2j geleden een paard had doodgereden van een brouwerij Pied Beuf. Dus alle papieren moesten langs de notaris en via de Begijnenstraat waar het gevang bevestigd was. Gelukkig bleef de trouwdatum hetzelfde.
De trouwdatum kwam naderbij en 2 kamers waren al ingericht met de zelf gemaakte meubeltjes. Voor gordijnen hadden we geen geld dus hingen we maar lakens voor het raam.
De dag van de trouw was het mooi weer al goed want we hadden geen geld voor auto's maar daarom niet getreurd. Ik stond in het nieuw, Juliette had een mooie jas, 2de hands, en de jurk van haar grootmoeder versmald en verkort, de hoed was een huwelijkscadeau van een tante.
's Morgens vroeg opgestaan en mij klaargemaakt om te trouwen. Als het tijd was vertrokken ik met mijn ouders langs mijn toekomstige bruid, daar aangekomen stond ze al klaar met haar moeder, broer en getuige Albert. Charles zijn vriendin kon niet komen uit Maaseik.
We waren compleet en in groep wandelden we via de Lakborslei naar het gemeentehuis. Op het gemeentehuis ging alles volgens het boekje maar we waren toch nog wat ongerust, want de papieren van de Begijnenstraat waren nog niet toegekomen volgens telefonisch bericht, maar men had wel gezegd dat we mochten komen aangezien het met de ochtendpost onderweg zou zijn. En inderdaad alles was op het laatste nippertje in orde en de trouw werd voltrokken (zonder bloemen) Juliette moest nog wel heel wat papieren ondertekend die haar vader in de Begijnenstraat al had getekend. Na de trouw gingen we terug naar huis, daar stonden buiten wat vrienden en kennissen en mijn oudste zus had voor de koffie gezorgd.
De rosse pier van de winkel bracht ons 's middags met zijn auto, een minerva, naar de fotograaf. Daar kreeg Juliette haar eerste bloemen, maar het was maar voor de foto, en de bloemen vlogen terug in de kist.
Het avondmaal was bij Juliette haar moeder; Voor ons was het een gewone zaterdag alleen waren we nu getrouwd. Van vrienden en kennissen van ons werk hadden we wat cadeautjes gekregen en daar waren we heel blij mee want de mensen hadden die tijd ook nog niet veel. Wat men geeft is wat men heeft en waard dat hij leeft. We hadden alles in dank aanvaard. Na een koude nacht (we hadden maar één deken) hebben we een overjas en een trouwjas over ons gelegd en voor de rest verwarmden we onszelf op. We hadden wel een kachel maar die moesten we elke morgen opnieuw worden aangestoken. In die tijd heb ik veel hout gekapt. s' Anderendaags hadden we al een eerste uitstap, naar haar vader in de Begijnenstraat, trouwboek meegenomen om die aan haar vader te laten zien. En al goed want anders hadden we niet binnen gemogen, gelukkig telde de trouwboek.
Eens in het gebouw was het een eindje lopen gang in deurtje open, gang in deurtje toe en kwamen in een zaal waar alle gevangenen al aan tafel zaten. Er werd gefloten op een fluitje en we mochten elkaar begroeten, men floot nog eens en we moesten gaan zitten. Mijn schoonvader vroeg om lucifers en daar heb ik hem onder het toeziend oog van een cipier een paar kunnen toesteken. Mijn schoonvader stak deze tussen zijn haar. Als het bezoek voorbij was weer dezelfde ceremonie met het fluitje. Opstaan, begroeten en weg. Bezoek was om en eerst moesten de gevangen de zaal uit. Die werden volledig afgetast en tot zolang moesten we wachten om te vertrekken.
Oorlog 1940 - 1944 Deel 2
Oorlog 1944 Deel 2
In november 1944 ging in in het leger omdat het thuis niet lekker liep, mijn vader en schoonvader pisten allebei naast de pot. Het eerste verblijf bij het leger was in Vrasene, daar kreeg ik de eerste opleiding. Ook onze relatie hebben we toen verbroken, bloemetjes plukken was dus gedaan. We waren langs beide kanten kind aan huis, zo hadden we onze vrijheid maar bleven we vrienden. Heel mijn diensttijd was eigenlijk een verhuis. Van Vrasene verhuisden we naar Wemeldingen daar verbleven we ook een paar weken en moesten we aan de haveningang (sas) dieptebommen gooien om te beletten dat de Duitsers met éénmansduikboten het sas zouden vernietigen. Na een tijd liep ik schurft op en werd ik naar het ziekenhuis gebracht in Duffel. Schurft was de ziekte van de tijd en ik heb er nog altijd littekens van. Als we s'avonds elkaar begroeten zeiden we altijd wel te rusten veel "joekel" en een kort armpje. Mijn zus en Juliette kwamen me daar bezoeken en ik weet nog altijd niet of het voor mij was of voor de sigaretten. Ik was een wandelende patiënt en als ik even later terugkwam lagen er bijna altijd sigaretten op mijn bed. Dat kwam dan van het Rode Kruis van Canada, Engeland of Amerika.
In Duffel kwam ik ook nog vrienden tegen van ons compagnie tegen, die waren in het naar huis rijden verongelukt (verlof). Het waren de eerste jongens die al jaren van huisheren
Na Duffel ging ik naar het Maria ziekenhuis van Antwerpen.
In Antwerpen daar weet ik niet meer hoe lang ik was. In het ziekenhuis heb ik nog een Engelse soldaat leren kennen en aangezien we wandelende patiënten waren mochten we buiten en aangezien de avondklok was afgeschaft konden we langer buiten blijven. In het ziekenhuis waren we wel gebonden aan bepaalde uren, en op een keer waren we te laat terug dus kropen we over het hek, maar de bewaking betrapte ons en vlogen in den bak. Toen ik 's morgens wakker werd lag alles wat ik in het ziekenhuis had naast mijn bed en op mijn stoel. Dit was wel het gevolg van de bevrijdingsfeesten in Antwerpen. Ook kwam ik met de Engelse soldaat naar huis en heb hem leren kennismaken met Antwerpen. Wij waren wel speciaal en opvallend gekleed, blauw kostuum en wit hemd met rode stropdas. We kregen ook nog een uitbrander van een officier maar het viel allemaal wel mee. Toen ik ontslagen werd uit het ziekenhuis brachten ze mij naar Breda. Op die kazerne daar wisten ze niet waar mijn legereenheid was. Een paar dagen later had het leger deze gevonden, het was van Wemeldingen verhuist naar Coevorden ergens langs de Duitse grens, van boven in Nederland. Daar moesten we bewaking lopen langs de grens, ons eindpunt was een Duitse boerderij, daar kregen we wel wat drinken. Wat me bijgebleven is is dat op de kast foto's stonden van Duitse soldaten die gesneuveld waren (hun kinderen en familie) Het heette daar Schoonhoven (Schoonebeek blijkt dit te zijn!) , als ik het me nog goed voor heb. Later verhuisden we weer naar Mönchengladbach, daar bewaakte we een krijgsgevangenenkamp met duizenden Duitse soldaten.
Hoe lang we dat gevangenenkamp bewaakten weet ik niet meer maar op zekere dag was het mijn toer om naar huis te gaan en met Piet Van Leeuwen gingen we in verlof naar den Haag waar Piet Van Leeuwen vandaan kwam.
Toen we in Den Haag aankwamen was Piet zijn vrouw naar de cinema maar de buren en familie zijn die gauw gaan opzoeken. Het was wel een emotioneel weerzien want Piet had altijd in Frankrijk gewerkt en was al die jaren van huis. Na verloop van tijd moesten we gaan eten en ze schepten een bord vol rode kool op die niet te overzien was. Piet en ik zagen elkaar aan want eigenlijk hadden geen honger. Heel de kamer stond vol volk met een hoop kinderen erbij en met heel veel ongeloof dat wij dat niet wilden opeten, uit beleefdheid hebben we dan toch maar een hapje genomen en de rest ging allemaal naar de kinderen die er dolblij mee waren.
Na verloop van tijd moest ik zien dat ik Loosduinen terecht kwam. Daar werd voor gezorgd en men trommelde iemand op die mij met de motor wou brengen. Piet en ik hadden er wel voor gezorgd dat we een volle ransel met eten, tabak en sigaretten en spek bij hadden. Ook busjes eten. Om dat een tante er het dichts bijwoonde liet ik me daar in Loosduinen afzetten en betaalde de man met de motor met een pakje sigaretten en die was dolblij. Geld had ik wel maar dat was legergeld en daar hadden die mensen niets aan. Mijn tante en oom waren wel blij met mijn komst, maar ik had dan ook van alles bij en de tabak en sigaretten verkocht ze later in de winkel. De tabak voor mijn opa ging er ook mee door en al hetgeen van waarde was was ik kwijt.
Nederland was ook bevrijd uiteraard en heb dan ook nog de feestvreugde meegevierd. Ik had getekend voor 3 maanden na de oorlog, dus ging ik naar huis naar mijn eenheid. Na nog een paar maanden zat mijn dienst erop. Moet nog even vermelden dat ik op een keer in verlof ging en aan de railey brug stonden (vermoedelijk de Rijn) en we stonden daar meer dan 4 uur omdat er eerst honderden tanks over de brug moesten richting het oostfront
Nederland was ook bevrijd uiteraard en heb dan ook nog de feestvreugde meegemaakt met heel veel vlaggen en oranjeversieringen en er werd volop gedanst op straat.
Mijn schoonvader was intussen sergeant. Charles had toen ook een vriend, dat was Dries. Hij nam die toen mee naar Antwerpen. Later kwam hij ook met zijn vrouw Marie en zodoende werden wij vrienden, eigenlijk werd het meer familie. Mijn schoonvader zag ik niet veel die woonde bij zijn lief, Juliette en ik gingen hem wel eens bezoeken.
Charles kwam eens langs met de auto en een paar soldaten en zei dat hij naar Den Haag reed. Mijn zus Nel en Juliette mochten meerijden als ze wilden, gauw wat kleren gepakt en reden mee.
Eens over de grens was er controle en we mochten niet verder mee, doch we besloten toch verder te gaan en het avontuur verder te zetten. Dat ging goed tot Nijmegen maar bij een controle mochten we niet verder en vlogen we de cel in maar we waren niet alleen en hebben ons niet verveeld. Daar hebben we 3 dagen verbleven. We kregen wel af en toe een verhoor over wie en waar we vandaan kwamen en ook over onze ouders, over mijn vader die sergeant was over mijn broer en over mij en waar ik gelegerd was. Na 3 dagen hebben ze ons weggebracht naar Breda en daar vlogen we opnieuw de cel in bij een vrouw die er al zat. We hadden er wel veel lol met de agenten en verveelden ons niet. Na 2 dagen mochten we naar huis en brachten ze ons naar de Belgische grens. Met 2 de tram op en naar huis. Onze ouders dachten dat we aan zee zaten en wisten niet dat we in het gevang hadden gezeten. Voor mij en mijn schoonzus was het een plezante ervaring. Vanaf nu is de opbouw begonnen en alle lichten gingen weer aan en de avondklok was afgelopen alleen de rantsoenering bleef eten en kolen was nog aan de magere kant.
In november 1944 ging in in het leger omdat het thuis niet lekker liep, mijn vader en schoonvader pisten allebei naast de pot. Het eerste verblijf bij het leger was in Vrasene, daar kreeg ik de eerste opleiding. Ook onze relatie hebben we toen verbroken, bloemetjes plukken was dus gedaan. We waren langs beide kanten kind aan huis, zo hadden we onze vrijheid maar bleven we vrienden. Heel mijn diensttijd was eigenlijk een verhuis. Van Vrasene verhuisden we naar Wemeldingen daar verbleven we ook een paar weken en moesten we aan de haveningang (sas) dieptebommen gooien om te beletten dat de Duitsers met éénmansduikboten het sas zouden vernietigen. Na een tijd liep ik schurft op en werd ik naar het ziekenhuis gebracht in Duffel. Schurft was de ziekte van de tijd en ik heb er nog altijd littekens van. Als we s'avonds elkaar begroeten zeiden we altijd wel te rusten veel "joekel" en een kort armpje. Mijn zus en Juliette kwamen me daar bezoeken en ik weet nog altijd niet of het voor mij was of voor de sigaretten. Ik was een wandelende patiënt en als ik even later terugkwam lagen er bijna altijd sigaretten op mijn bed. Dat kwam dan van het Rode Kruis van Canada, Engeland of Amerika.
In Duffel kwam ik ook nog vrienden tegen van ons compagnie tegen, die waren in het naar huis rijden verongelukt (verlof). Het waren de eerste jongens die al jaren van huisheren
Na Duffel ging ik naar het Maria ziekenhuis van Antwerpen.
In Antwerpen daar weet ik niet meer hoe lang ik was. In het ziekenhuis heb ik nog een Engelse soldaat leren kennen en aangezien we wandelende patiënten waren mochten we buiten en aangezien de avondklok was afgeschaft konden we langer buiten blijven. In het ziekenhuis waren we wel gebonden aan bepaalde uren, en op een keer waren we te laat terug dus kropen we over het hek, maar de bewaking betrapte ons en vlogen in den bak. Toen ik 's morgens wakker werd lag alles wat ik in het ziekenhuis had naast mijn bed en op mijn stoel. Dit was wel het gevolg van de bevrijdingsfeesten in Antwerpen. Ook kwam ik met de Engelse soldaat naar huis en heb hem leren kennismaken met Antwerpen. Wij waren wel speciaal en opvallend gekleed, blauw kostuum en wit hemd met rode stropdas. We kregen ook nog een uitbrander van een officier maar het viel allemaal wel mee. Toen ik ontslagen werd uit het ziekenhuis brachten ze mij naar Breda. Op die kazerne daar wisten ze niet waar mijn legereenheid was. Een paar dagen later had het leger deze gevonden, het was van Wemeldingen verhuist naar Coevorden ergens langs de Duitse grens, van boven in Nederland. Daar moesten we bewaking lopen langs de grens, ons eindpunt was een Duitse boerderij, daar kregen we wel wat drinken. Wat me bijgebleven is is dat op de kast foto's stonden van Duitse soldaten die gesneuveld waren (hun kinderen en familie) Het heette daar Schoonhoven (Schoonebeek blijkt dit te zijn!) , als ik het me nog goed voor heb. Later verhuisden we weer naar Mönchengladbach, daar bewaakte we een krijgsgevangenenkamp met duizenden Duitse soldaten.
Hoe lang we dat gevangenenkamp bewaakten weet ik niet meer maar op zekere dag was het mijn toer om naar huis te gaan en met Piet Van Leeuwen gingen we in verlof naar den Haag waar Piet Van Leeuwen vandaan kwam.
Toen we in Den Haag aankwamen was Piet zijn vrouw naar de cinema maar de buren en familie zijn die gauw gaan opzoeken. Het was wel een emotioneel weerzien want Piet had altijd in Frankrijk gewerkt en was al die jaren van huis. Na verloop van tijd moesten we gaan eten en ze schepten een bord vol rode kool op die niet te overzien was. Piet en ik zagen elkaar aan want eigenlijk hadden geen honger. Heel de kamer stond vol volk met een hoop kinderen erbij en met heel veel ongeloof dat wij dat niet wilden opeten, uit beleefdheid hebben we dan toch maar een hapje genomen en de rest ging allemaal naar de kinderen die er dolblij mee waren.
Na verloop van tijd moest ik zien dat ik Loosduinen terecht kwam. Daar werd voor gezorgd en men trommelde iemand op die mij met de motor wou brengen. Piet en ik hadden er wel voor gezorgd dat we een volle ransel met eten, tabak en sigaretten en spek bij hadden. Ook busjes eten. Om dat een tante er het dichts bijwoonde liet ik me daar in Loosduinen afzetten en betaalde de man met de motor met een pakje sigaretten en die was dolblij. Geld had ik wel maar dat was legergeld en daar hadden die mensen niets aan. Mijn tante en oom waren wel blij met mijn komst, maar ik had dan ook van alles bij en de tabak en sigaretten verkocht ze later in de winkel. De tabak voor mijn opa ging er ook mee door en al hetgeen van waarde was was ik kwijt.
Nederland was ook bevrijd uiteraard en heb dan ook nog de feestvreugde meegevierd. Ik had getekend voor 3 maanden na de oorlog, dus ging ik naar huis naar mijn eenheid. Na nog een paar maanden zat mijn dienst erop. Moet nog even vermelden dat ik op een keer in verlof ging en aan de railey brug stonden (vermoedelijk de Rijn) en we stonden daar meer dan 4 uur omdat er eerst honderden tanks over de brug moesten richting het oostfront
Nederland was ook bevrijd uiteraard en heb dan ook nog de feestvreugde meegemaakt met heel veel vlaggen en oranjeversieringen en er werd volop gedanst op straat.
Mijn schoonvader was intussen sergeant. Charles had toen ook een vriend, dat was Dries. Hij nam die toen mee naar Antwerpen. Later kwam hij ook met zijn vrouw Marie en zodoende werden wij vrienden, eigenlijk werd het meer familie. Mijn schoonvader zag ik niet veel die woonde bij zijn lief, Juliette en ik gingen hem wel eens bezoeken.
Charles kwam eens langs met de auto en een paar soldaten en zei dat hij naar Den Haag reed. Mijn zus Nel en Juliette mochten meerijden als ze wilden, gauw wat kleren gepakt en reden mee.
Eens over de grens was er controle en we mochten niet verder mee, doch we besloten toch verder te gaan en het avontuur verder te zetten. Dat ging goed tot Nijmegen maar bij een controle mochten we niet verder en vlogen we de cel in maar we waren niet alleen en hebben ons niet verveeld. Daar hebben we 3 dagen verbleven. We kregen wel af en toe een verhoor over wie en waar we vandaan kwamen en ook over onze ouders, over mijn vader die sergeant was over mijn broer en over mij en waar ik gelegerd was. Na 3 dagen hebben ze ons weggebracht naar Breda en daar vlogen we opnieuw de cel in bij een vrouw die er al zat. We hadden er wel veel lol met de agenten en verveelden ons niet. Na 2 dagen mochten we naar huis en brachten ze ons naar de Belgische grens. Met 2 de tram op en naar huis. Onze ouders dachten dat we aan zee zaten en wisten niet dat we in het gevang hadden gezeten. Voor mij en mijn schoonzus was het een plezante ervaring. Vanaf nu is de opbouw begonnen en alle lichten gingen weer aan en de avondklok was afgelopen alleen de rantsoenering bleef eten en kolen was nog aan de magere kant.
dinsdag 11 juli 2017
1944 - Periode na de bevrijding
1944 - Periode na de bevrijding
3 maanden na de oorlog ging ik terug naar huis want mijn diensttijd zat er op. Ik kreeg ook nogal wat kleren mee want thuis had ik ook niets meer. Terug thuis opnieuw de grote vriendenkring weer opgezocht in "de welkom" (café). Intussen hadden mijn zussen Bep en Nel nieuwe vriendjes. November besloot ik mijn oude liefde terug op te vissen. Het leven nam hier stilaan zijn gewone gang. In alle café's is het weer volop leven en bijna alle café's hadden een 2 of 3 mans orkestje. Dus elke week plezier verzekerd. Dries ging ook weer naar huis maar we bleven wel contact houden want het waren trouwe vrienden.
De opbouw in het land was begonnen. Mijn broer werkte in een fabriek waar men kipwagens maakte. Daar ben ik dan begonnen als metaaldraaier. De tijd nam zijn gewone gangetje met alle feestelijkheden erbij. In die tijd konden we een tandem kopen via mijn schoonvader en dat was schoon gerief, en zo gingen we in de weekends naar de kermiskoersen en dat was een heel leuke tijd. Mijn zus Bep had te veel "pap" gekregen van Charles, dus trouwpartij in het zicht en op 31 jan 1947 trouwden zij. Het was een gewone dag want voor trouwfeesten was geen geld. Paar weken later werd het kindje te vroeg geboren in Bartelomeus ziekenhuis, het woog 1,2 kg. In het ziekenhuis was geen couveuse en ook geen ambulance om het kindje te vervoeren, dus vroegen ze aan ons om het kindje mee weg te brengen. Met de taxi reden we naar Vinkenstraat en daar heeft het kindje nog 3 dagen geleefd. Zijn naam was PIETER!.
Het leven gaat verder. Marie was in die periode ook in verwachting en kwam zelf naar België om een kinderwagen te kopen. Ze waren hier mooier en voordeliger. Jammer genoeg is het kindje dood geboren het woog te zwaar. Maar ja toen waren het wel andere tijden. Ze is nadien nooit meer zwanger geraakt. Mijn zus An kreeg ook verkering met de broer van Charles, Cois.
Juliette haar broer was ook thuisgekomen en is in de transportsector gaan werken. Hij kwam ook al eens met de camion naar huis. We vierden er wel eens een nieuwjaar mee, met zijn allen in de laadbak. Broer Charles was in die tijd met zijn meisje uit Maaseik, Christine.
Het was een koude winter en moesten wel zorgen voor kolen en hout en dat was altijd niet gemakkelijk. Op café kwam iemand en die had eikenhout te koop en omdat er een kast bij ons stond van de directeur van het verffabriek hebben we die met dat hout nagemaakt. Later ook nog een slaapkamer. Dit alles met de hulp van mijn vader, die zorgde voor lijm en verf en alles werd gemaakt in de verffabriek op de 2de verdieping want daar was plaats genoeg. Het resultaat was een keukenkast (die staat nog steeds op zolder), een gaskastje met deksel er op om dit alles onzichtbaar te maken. Ook nog een sierkastje met glas, dit alles bedoeld voor de keuken. Daarna maakte we de slaapkamer, een kleerkast met 5 deuren en een zeer breed bed met 2 nachttafels. De lavabo hebben we nooit afgemaakt want we hadden maar 2 plaatsjes om te wassen. De woningen waren heel schaars en zoiets werd een "kwartiertje" genoemd. De matras en ressort kochten we op afbetaling, dus alles was in orde om te starten.
In die periode was er een klant op café die een chocolaterie had in Merksem en daar kon Juliette en An gaan werken, dus alle dagen met de tandem naar Merksem.
Alles klaar om .... te trouwen dus, maar eerst dit aan onze ouders verteld dat we wilden trouwen in Februari. We konden een gedeelte huren van het gebouw waar we woonden. De directeur zou dat regelen. Mijn schoonvader woonde nog bij zijn vriendin en beloofde aanwezig te zijn op de trouw. Op het werk van Juliette was het een plezierige tijd en daar leerde zij Betty kennen, later ook haar man René en die werden vrienden voor het leven.
3 maanden na de oorlog ging ik terug naar huis want mijn diensttijd zat er op. Ik kreeg ook nogal wat kleren mee want thuis had ik ook niets meer. Terug thuis opnieuw de grote vriendenkring weer opgezocht in "de welkom" (café). Intussen hadden mijn zussen Bep en Nel nieuwe vriendjes. November besloot ik mijn oude liefde terug op te vissen. Het leven nam hier stilaan zijn gewone gang. In alle café's is het weer volop leven en bijna alle café's hadden een 2 of 3 mans orkestje. Dus elke week plezier verzekerd. Dries ging ook weer naar huis maar we bleven wel contact houden want het waren trouwe vrienden.
De opbouw in het land was begonnen. Mijn broer werkte in een fabriek waar men kipwagens maakte. Daar ben ik dan begonnen als metaaldraaier. De tijd nam zijn gewone gangetje met alle feestelijkheden erbij. In die tijd konden we een tandem kopen via mijn schoonvader en dat was schoon gerief, en zo gingen we in de weekends naar de kermiskoersen en dat was een heel leuke tijd. Mijn zus Bep had te veel "pap" gekregen van Charles, dus trouwpartij in het zicht en op 31 jan 1947 trouwden zij. Het was een gewone dag want voor trouwfeesten was geen geld. Paar weken later werd het kindje te vroeg geboren in Bartelomeus ziekenhuis, het woog 1,2 kg. In het ziekenhuis was geen couveuse en ook geen ambulance om het kindje te vervoeren, dus vroegen ze aan ons om het kindje mee weg te brengen. Met de taxi reden we naar Vinkenstraat en daar heeft het kindje nog 3 dagen geleefd. Zijn naam was PIETER!.
Het leven gaat verder. Marie was in die periode ook in verwachting en kwam zelf naar België om een kinderwagen te kopen. Ze waren hier mooier en voordeliger. Jammer genoeg is het kindje dood geboren het woog te zwaar. Maar ja toen waren het wel andere tijden. Ze is nadien nooit meer zwanger geraakt. Mijn zus An kreeg ook verkering met de broer van Charles, Cois.
Juliette haar broer was ook thuisgekomen en is in de transportsector gaan werken. Hij kwam ook al eens met de camion naar huis. We vierden er wel eens een nieuwjaar mee, met zijn allen in de laadbak. Broer Charles was in die tijd met zijn meisje uit Maaseik, Christine.
Het was een koude winter en moesten wel zorgen voor kolen en hout en dat was altijd niet gemakkelijk. Op café kwam iemand en die had eikenhout te koop en omdat er een kast bij ons stond van de directeur van het verffabriek hebben we die met dat hout nagemaakt. Later ook nog een slaapkamer. Dit alles met de hulp van mijn vader, die zorgde voor lijm en verf en alles werd gemaakt in de verffabriek op de 2de verdieping want daar was plaats genoeg. Het resultaat was een keukenkast (die staat nog steeds op zolder), een gaskastje met deksel er op om dit alles onzichtbaar te maken. Ook nog een sierkastje met glas, dit alles bedoeld voor de keuken. Daarna maakte we de slaapkamer, een kleerkast met 5 deuren en een zeer breed bed met 2 nachttafels. De lavabo hebben we nooit afgemaakt want we hadden maar 2 plaatsjes om te wassen. De woningen waren heel schaars en zoiets werd een "kwartiertje" genoemd. De matras en ressort kochten we op afbetaling, dus alles was in orde om te starten.
In die periode was er een klant op café die een chocolaterie had in Merksem en daar kon Juliette en An gaan werken, dus alle dagen met de tandem naar Merksem.
Alles klaar om .... te trouwen dus, maar eerst dit aan onze ouders verteld dat we wilden trouwen in Februari. We konden een gedeelte huren van het gebouw waar we woonden. De directeur zou dat regelen. Mijn schoonvader woonde nog bij zijn vriendin en beloofde aanwezig te zijn op de trouw. Op het werk van Juliette was het een plezierige tijd en daar leerde zij Betty kennen, later ook haar man René en die werden vrienden voor het leven.
Abonneren op:
Posts (Atom)